بهترین آلبوم‌های موسیقی دهه ۲۰۱۰

بهترین آلبوم‌های موسیقی پس از گفتگوهای پرشور و احساساتیِ منتقدانی چون الکساندر پولارد، روشین اُ. کانر، جاز مونرو، هلن براون و پاتریک اسمیت. که از میان آلبوم‌های موسیقی متفاوت و شجاعانه و البته مورد علاقه خود آن‌ها از این دهه انتخاب شدند. بین دهه گذشته و این دهه، روشی که ما از موسیقی استفاده می‌کنیم، به طور لرزه‌ای و تغییر‌ناپذیری دگرگون شده است. شرکت‌های ضبط، فروشندگان موسیقی و شرکت‌های چارت به تلاش خود برای حفظ تغییر، از بین بردنِ مدل‌های کسب‌ و کار خود و سرعت بخشیدن به تولید ترک‌های موجود در پروژه‌های جدید کمک کرده‌اند، چرا که تکنولوژی جلوتر از آن‌ها قرار دارد. اما یک چیز هنوز تغییر نکرده است و آن وجود هنرمندان بااستعداد و کیفیت موسیقی آن‌هاست. این لیست مجموعه‌ای از این هنرمندان را معرفی می‌کند و باید خوشحال باشیم که هنوز چنین هنرمندانی هستند.

از هنرمندانی چون لُرد، تیلور سوئیفت و روبین با از بین بردن محدودیت‌های موسیقی پاپ تا استورمزی که جریان اصلی سبک گریم (ژانری از موسیقی رقص الکترونیک است که در اوایل دهه ۲۰۰۰ در لندن ظهور کرد) نام خواهیم برد. این دهه مملو از موسیقی‌ها و آلبوم‌های مختلف و جسورانه بوده. دیوید بویی و لئونارد کوهن، استادان قرن بیستم، آخرین آثار خود را منتشر کردند؛ جیمز بلیک و کریستین اند دِ کوئینز (Christine and the Queens) در صدر جدول قرار گرفتند. نتیجه گفتگوهای بسیار پرشور و هیجانی ما که از میان صدها اثر بزرگ و فاخر برگزیده شدند، شامل ۵۰ آلبوم برتر از بهترین آلبوم‌های موسیقی دهه هستند. آنچه در ادامه می‌خوانید بهترین‌های سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹ هستند. حتما شما هم مثل ما از این لیست لذت خواهید برد. در ادامه با آراد مگ همراه باشید.

۵۰ آلبوم از بهترین آلبوم‌های موسیقی در دهه ۲۰۱۰

۵۰. نیلس فرام (Nils Frahm) – آلبوم فضاها (Spaces) سال ۲۰۱۳

هنگامی که در یکی از کنسرت‌های او حضور دارید، موسیقی نیلس فرام احساس زنده بودن را در شما ایجاد می‌کند، بنابراین منطقی است که آلبوم Spaces، مجموعه‌ای از کارهای شاهکارِ ضبط‌ شده در طول دو سال این هنرمند باشد، و این آلبوم، آلبوم گیرا و فوق‌العاده پویای اوست. انرژی پرتحرک این آلبوم به این خاطر است که هیچ اجرای تکی در حال حاضر به طور مشابه از سوی نیلس فرام وجود ندارد؛ فقط یک چیز ثابت می‌توان یافت آن هم این است که لذتِ آهنگ‌ساز آلمانی در ساخت صداها و فضاهای بین آن در تمام آلبوم پیداست. او مردی دیوانه است که پیانو می‌نوازد.

۴۹. بیل کالاهان (Bill Callahan) – آلبوم رویای رودخانه (Dream River) سال ۲۰۱۳

” یاد گرفته‌ام، زمانی که هر چیزی زیباست ادامه دهم” کالاهان برای ساخت آلبومی موجز و ظریف به کاری که در آن استعداد دارد تکیه کرده است.” گرمای متبلور از فلوت و کمانچه از روح کشور غنی برمی‌آید”. داستان‌سرایی مینیمالیستی و استادانه، ما را از تابستان‌های روشن با قایق‌های نقاشی شده به شب‌هایی طولانی در باره‌ِ هتلی در ناکجا می‌رساند. کالاهان تلفیقی از هرآنچه زیباست را در موسیقی اجرا می‌کند.

۴۸. آرکتیک مانکیز (Arctic Monkeys) – آلبوم هتل و کازینوی ترنکوئیلیتی بیس (Tranquility Base Hotel & Casino) سال ۲۰۱۸

دوازده سال پس از اینکه گروه آرکتیک مانکیز نخستین آلبومش را منتشر کرد، صحنه‌ی موسیقی راک بریتانیا را تکان دارد و از حالت رکود خارج کرد، پسران شهر شفیلد از این اوضاع به وجد آمدند: آلبومی مفهومی در مورد پیستی کوچک و لوکس که با تاثیرات بلوز، لامینور را حذف کرد و آن‌ها را با سبک موسیقی جاز و ترانه‌های ابسوردیسم جایگزین کرد. طرفداران بیش از این از آرکتیک مانکیز انتظار داشتند و می‌خواستند کارهایی چون آلبوم اول ارائه دهند و با این حال، شخصیت اول و موزیکال گروه، الکس ترنر و اشعار سخت و مفهومی و گیچ‌کننده، یکی از جسورانه‌ترین آلبوم‌های گروه راک را در حافظه دهه اخیر ماندگار کرد.

۴۷. ریچارد داوسون (Richard Dawson) – آلبوم چیزی مهم نیست (Nothing Important) سال ۲۰۱۴

ریچارد داوسون زمانی خواننده‌ و ترانه‌سرای آهنگ “قلبی روراست” بود، اما در سال ۲۰۱۴، ترانه‌های فولک و عجیب و غریبِ جوردی او را به عنوان خواننده‌ای آوانگارد در بریتانیا معرفی کرد. آلبوم بلند اما فوق‌العاده نفس‌گیر او در واقع یک جفت حماسه‌ی ۱۶ دقیقه‌ای هستند که مقطع آن با موسیقی بی‌نظیری به پایان می‌رسد. آهنگ The Vile Stuff شرح‌حالی شجاعانه و جاه‌طلبانه از خود اوست، داستانی هذیان‌آمیز از اردوی مدرسه که به غلط آغاز می‌شود.

۴۶. جولیا هالتر (Julia Holter) – آلبوم تو صاحب سرزمین وحشی منی (Have You in My Wilderness) سال ۲۰۱۵

این آلبوم همچون بارش بارانی تابستانه، آوانگارد و گاهی غامض است. آلبوم چهارم این هنرمند کالیفرنیایی ملودی را می‌بیند که با شعف از کیبوردش رها می‌شود. صدای زیبا و پخته‌ی او، یادآور راز عاشقان بی‌نقابی است که با لباس‌های بارانی در کنار زنان ناآشنا در سواحلی دوردست سرخوشانه زندگی می‌کنند. او به شوخی یکبار گفت: “به اندازه کافی روشن است”. “خیلی واضح است!” رویایی شفاف و روشن برای یک آلبوم.

۴۵. اسکای فریرا (Sky Ferreira) – آلبوم وقت شب، وقت من (Night Time, My Time) سال ۲۰۱۳

اسکای فریرا این کار را به سبک خود انجام داد. پس از سال‌ها بحث بر سر منظر و جهت موسیقی، در نهایت دختر کالیفرنیایی تصمیم گرفت پول کار در صنعت مدلینگ را برای تامین مالی نخستین آلبوم خود یعنی وقت شب، وقت من صرف کند و در سال ۲۰۱۳ آن را روانه بازار کرد. و چیزی که این آلبوم را خاص می‌کند این است: تلفیق پاپ دهه‌ی هشتاد با آلترناتیو راک و همین سبب می‌شود این آلبوم به طور باورنکردنی با شور و شعف خاصی همراه شود، استفاده از سینت‌ها سبب جلوگیری از آرپژهای گیتار می‌شود و همچنین به همراه ترانه‌های غمگین و استفاده از صداهای ساختگی آن را شنیدنی تر می‌کند. آهنگ “همه چیز شرم‌آور است”، که از سوی دیو هاینز تهیه شد، یکی از آهنگ‌های این دهه است. باید گوش دهید تا بفهمید منظورمان از آهنگ دهه چیست!

۴۴. آلاباما شیکس (Alabama Shakes) – آلبوم پسران و دختران (Boys and Girls) سال ۲۰۱۲

وقتی ماهیت سرکش و جنجالی سول راک با نرمی بلوز ترکیب می‌شود، این چهار قطعه از شهر آتن در ایالت آلاباما، یکی از هیجان‌انگیزترین صداهای سال ۲۰۱۲ می‌شود و این به خاطر برجسته بودن نخستین آلبوم آن‌هاست. آلبومی خام و جسورانه؛ پسران و دختران مدیون دوره‌ای از گذشته هستند، اما به نوعی حس طراوت و تازگی در این آلبوم موج می‌زند. نیروی این آلبوم در صدای حیرت آور و فوق‌العاده اعجاز برانگیز زنی پرچم‌دار به نام برتانی هوارد است، که به زیبایی قادر است با هر دو صدای زیر و بم بخواند. پس از انتشار آلبوم، باراک اوباما از گروه دعوت کرد تا در کاخ سفید اجرا کنند.

۴۳. استورمزی (Stormzy) – آلبوم نشانه‌های گنگ و شانس (Gang Signs & Prayer) سال ۲۰۱۷

وقتی مستند‌سازانی در آینده، فیلمی در مورد بریتانیا در دهه ۲۰۱۰ بسازند، می‌توانید شرط ببندید که آن‌ها یکی از آهنگ‌های مایکل اِبینیزر کوادجو عمری اویو جونیور را به عنوان موسیقی متن انتخاب خواهند کرد. سبک سرکش و کاریزماتیک رپ با همه‌ی عصبانیت‌های ناشی از خودآگاهی، شوخی، پریشانی، نقطه ضعف و خلاقیت نسلِ چند فرهنگی بریتانیا را اشباع می‌کند.

۴۲. تاد تریج (Todd Terje) – آلبوم وقت آلبوم (It’s Album Time) سال ۲۰۱۴

پس از اجرای تک آهنگ‌های مسحور کننده، ارتش تک نفره‌ی سبک دیسکو و اهل اسکاندیناوی آلبومی را با تلفیقی از حماقت و ویژگی‌های سینمایی منتشر کرد: آلبومی که آنقدر با ذوق ساخته شده که انگار به طور تصادفی به وسیله سوپر کامپیوتری فرازمینی ساخته شده باشد. این آلبوم برخاسته از سبک اسپیس فانک (یکی از زیرشاخه‌های ایتالو دیسکو) به همراه الهاماتی از سبک دَنس فلور است (به همراه برخی ویژگی‌های برایان فری)، آلبومِ وقت آلبوم، آلبومی است که می‌توان تا ابد به آن گوش داد، ترکیبی کاملا عالی که نیازی به آهنگ‌های دیگر ندارد.

۴۱. بیگ ثیف (Big Thief) – آلبوم دو دست (Two Hands) سال ۲۰۱۹

وقتی بندی همچون بیگ ثیف در کنار یکدگیر قرار می‌گیرند انگاری نوعی تله‌پاتی در ابعادی گسترده شکل می‌گیرد. دومین آلبوم ایندی راک گروه در طول پنج ماه (البته اولین آلبوم ایندی راک آن‌ها UFOF نام داشت و قبل از این آلبوم منتشر شد)، به عنوان “آنالوگ زمین” یا دوقلوی زمین توصیف شد و همچنین در آلبوم نشان دادند که آن‌ها برای هم کاملا زمینی به نظر می‌رسند و به محیط اطراف خود در صحرای لم‌یزرع چی‌واوا در تگزاس در نزدیکی مرز مکزیک اشاره دارند. در مقایسه با عملکرد ضعیف گروه در آلبوم UFOF، در اینجا خواننده گروه، آدریانن لِنکر با تمام قدرت آهنگ “چشمان فراموش‌ شده” را فریاد می‌زند، در حالی که آهنگ “نه”، با درونمایه‌ای تاریک و ژرف، همراه با صدا‌های ناشی از بی‌رحمی و درد، یک گیتارنوازی سولوی دو دقیقه‌ای را در خود دارد که شما را به طور همزمان هم ویران می‌کند و هم شیفته. نمی‌توان لیستی از بهترین آلبوم‌های موسیقی دهه تهیه کرد و نام او را نیاورد.

۴۰. کریستین اند دِ کوئینز (Christine and the Queens) – آلبوم گرمای انسان (Chaleur Humaine) سال ۲۰۱۴

در نخستین آلبوم او در سبک الکتروپاپ لیدن (الکتروپاپ پیچیده) – با انتشار این آلبوم در بریتانیا بر سر نوع سبک این آلبوم در فرانسه و بریتانیا اختلاف نظر وجود دارد –  هِویس لِتیس‌سی‌یر به کشف تنهایی‌ها و پیروزی‌هایی بر ویژگی‌های عجیب و غریب بودن خود می‌پردازد. در آهنگ “Saint Claude”، او نگاهش را به سرعت از پسری با ظرایف زنانه که در اتوبوسی در پاریس مورد تمسخر قرار گرفته است، می‌دزدد، و شرم دارد که به نگاهش به پسر ادامه دهد. در آهنگ “Tilted”، او به نوعی بی‌اعتنایی نسبت به این موضوع می‌رسد و می‌گوید: ” من هر طوری که هستم خوبم، کاری نمی‌تونم بکنم وقتی اینطوری زاده شدیم”.

۳۹. جیمز بلیک (James Blake)  – آلبوم جیمز بلیک – سال ۲۰۱۱

تهیه‌کننده‌ی سبک داب‌استِپ با الهام از آهنگ “بلندی‌های یخی” از جونی میچل که این آهنگ را همچون محلی برای اعترافات خود ساخته است، خوانندگی و ترانه‌سرایی را وارد چشم‌انداز جدیدی از صداهای مینیمالیستی و احساسات هم‌ساز با آن می‌کند. او با اعجاز آهنگ “testing sounds/ For the deaf and the forest cold” را خواند و با آهنگ ” a fractured diary” خاص بودن اثرش و ظرافت خود را با انعکاس فقدان چیزی در خود توصیف می‌کند.

۳۸. اسکپتا (Skepta) – آلبوم روز بخیر (Konnichiwa) سال ۲۰۱۶

در سال ۲۰۱۶، انگلستان درگیر هرج و مرج شد. رفراندوم اتحادیه اروپا همه را متعجب کرد، دیوید کامرون به عنوان نخست‌وزیر کناره‌گیری کرد و با شکل‌گیری سیاستی جدید و سخت‌تر، بحث‌ها و مخالفت‌ها شروع شدند. آینده مبهم بود. در این میان، اسکپتا که همیشه نسبت به جهت‌گیری‌ها محتاط است – بنزین را روی کاه ریخت و همه چیز را به آتش کشید. آلبوم روز بخیر، آلبومی وزین است که با محتوای خود قدرت‌ها را تحقیر می‌کند؛ ترکیبی از از بین رفتن جنگل‌ها، خدمات ضعیف بریتانیایی و سالن رقص که در آن تمام خشم، ناامیدی، ترس و بدگمانی خود را تخلیه می‌کند.

۳۷. بون آیوِر (Bon Iver) – آلبوم بون آیوِر – سال ۲۰۱۱

آلبوم For Emma, Forever Ago که در سال ۲۰۰۸ منتشر شد در واقع تمرینی برای تفکر و تامل درباره خود تنها بینی و فردیت انگاری بود، دید جاستین ورنون مانند مردی است که خود را رها کرده و به طور کامل پذیرای عمق تخیل خود است. با وجود این که از شروع کارش چندان حرفه‌ای و تکنیکی به نظر نمی‌رسید اما این آلبوم، آلبومی عالی و نفیس است، با صدای پر از احساس و زیبای ورنون که در کنار موسیقی جاز، فولک، اَمبینت و الکترونیکا ترکیبی زیبا را خلق کرده است. بهتر است تحریرهای بیشتری به صدای خود در آلبوم‌های بعدی اضافه کند؛ در حال حاضر او فقط کاملا عالی است. می‌تواند بهتر از عالی هم باشد.

۳۶. آن برون (Ane Brun) – آلبوم وقتی آزادم (When I’m Free) سال ۲۰۱۵

هم درون‌مایه‌ی آلبوم هفتم از خواننده و ترانه‌سرای نروژی و هم صدای باشکوه و فوق‌العاده منعطف او آن برون را بی‌نظیر می‌کند. آهنگ Gone نخستین تک آهنگ او بود که منتشر شد، آهنگی با سبک فولک به نرمی پَر که بسیار هم پرفروش شد و پس از این بود که پای تیمپانی بزرگ، ریتم‌های هیپ‌هاپ و آکوردهای بیس دهه‌ی هشتاد وارد آهنگ‌های او شدند. از نظر محتوای ترانه، او از حق رای زنان و انتخاب زنان و همچنین از شانس خود در مواجهه با بیماری‌های مزمن دفاع کرده است.

۳۵. جیمی دابل ایکس (Jamie xx) – آلبوم به رنگِ (In Colour) سال ۲۰۱۵

آلبومی انفرادی از مهم‌ترین عضو گروه ایکس ایکس (The xx) و اولین فردی که چندسالی هم شایعه‌های زیادی درباره او وجود داشت؛ واقعیت بهتر از آن چیزی بود که طرفداران انتظارش را داشتند. آلبوم به رنگِ، ستایشی عاشقانه در مدح دیوانگی است؛ ترکیبی زیبا از کالیدوسکوپ بیت‌ها و تپش سینث‌هایی که بسیاری از شما را وادار می‌کند تا در سالن رقص حس و حال خود را پیدا کنید. از لذت قطره‌ای خلسه از دیوانگی شبانه درست در لحظه‌ای که می‌دانی این دیوانگی رو به پایان است.

۳۴. میتسکی (Mitski) – آلبوم کابوی باش (Be the Cowboy) سال ۲۰۱۸

پس از انتشار آلبوم کابوی باش، میتسکی توضیح داد که چگونه فرم موسیقی را با وجود اینکه برخی روش‌ها حتی او را نیز معذب کرده، تغییره داده است. برای هنرمندی که محور آهنگ‌هایش چیزی میان لالایی و بی‌پروایی است و شنوده را خیلی سریع گیچ می‌کند تعجب‌برانگیز هم نیست. پنجمین آلبوم او از هر نظر و از هر جهتی که به آن نگاه کنید در نوع خود بهترین است، آکوردهای تحریف شده‌ی گیتار که با درخشندگی به عنوان امضای آلبوم شناخته می‌شوند، استفاده از سینث‌های جسورانه و آهنگ‌های عامیانه پیانو سبب شدند این آلبوم به بهترین شکل ارائه شود. آهنگ “Nobody “، با تقریبا بیشترین تلاش در نوع ارائه، شاهکاری به تمام معناست.

۳۳. کیسی ماسگریوز (Kacey Musgraves) – آلبوم ساعت طلایی (Golden Hour) سال ۲۰۱۸

در سه آلبوم گذشته، کیسی ماسگریوز از این نگران بود که عاشق شدنش ممکن است روی موسیقی او تاثیر بگذارد. او سال گذشته به ایندیپندنت گفت: ” کمی محتاط بودم و دوست داشتم کماکان بتوانم بنویسم”. البته او نیازی به نگرانی ندارد. همکاری با دفت پانک در گیتار نوازی و استفاده از سینث‌های بی‌نظیر و کمی هم تلفیقی، چهارمین آلبوم او را که به عنوان “کشور کیهانی” شناخته می‌شود، غنی و بلند پروازانه و لطیف کرد تا جایی که برنده جایزه گرمی برای بهترین آلبوم سال شد. آهنگ‌های او مغز و روحِ آدمی را جلاء می‌دهد.

۳۲. بیورک (Björk) – آلبوم درمان زخم‌ها (Vulnicura) سال ۲۰۱۵

به مدت سه دهه، بیورک خود را از نظر حرفه‌ای بسیار دست‌کم می‌گرفت، سو استفاده و تراژدی‌های زیادی را پشت سر گذاشت و همیشه خودش را در ترانه احیاء می‌کرد، گویی برای شکوفا شدنش، پشت سر گذاشتن همه‌ی این‌ها امری عادی و لازم بود. آلبوم درمان زخم‌ها که در بحبوحه شکستی کوتاه و ناگهانی ضبط شد، ذوق ایسلندی بیورک را شکوفا کرد. قطعات شگفت‌انگیز با بیت‌های تکان دهنده و آهنگ‌های دل‌فریب، طوفانی از فضلیت زمانه را به پا می‌کند. هنگامی که گرد و غبار از بین می‌رود، انگار بیورک از نو دوباره متولد می‌شود.

۳۱. مَرین فیث‌فول (Marianne Faithfull) – آلبوم بی‌لیاقت (Negative Capability) سال ۲۰۱۸

کاری عالی و باشکوه و شجاعانه از یکی از آخرین بازمانده ها و پدرسالاران دنیای راک. خیال بافی و واقع‌گرایی، عشق و ترس، به نظر می‌رسد در تناقضی کامل با اسطوره ۷۱ ساله باشد، زنی که زمانی انگلستان را با آهنگ‌اش لرزاند و تسخیر کرد و سپس به یکی از دوستانش گفت: ” درک می‌کنم که دیگه چرا به درمان و مراقبه نیاز ندارید.”

۳۰. پیوریتن‌های جدید (These New Puritans) – آلبوم نی‌زار (Field of Reeds) سال ۲۰۱۳

با پایان سال ۲۰۱۰، بند پیوریتن‌های جدید رقص‌ها و نجابت قرون‌وسطایی را به پیش‌درآمدی برای پاپ تبدیل کردند. آن‌ها با چیزی بسیار ظریف و باورنکردنی دوباره صحنه‌ها را به دست گرفتند: چشم‌اندازی باشکوه و رویایی از فرهی فزونی یافته، بیت‌ها و حتی استفاده از حروف صامت، با صدای جک بارنت که خود گویی سازی جدید است که نمی‌توان از گوش دادن به آن دست کشید. در میان چیزهای وصف‌ناپذیر سبک نئوکلاسیک، صدای لطیف و روحانی او امتیازی ویژه برای گروه محسوب می‌شود، صدای محشرِ یک عاشقانه که از موسیقی بهشتی لبریز است.

۲۹. آنوهنی (Anohni) – آلبوم ناچاری (Hopelessness) سال ۲۰۱۶

قبل از انتخابات ترامپ و رای‌گیری برای برکسیت، تردیدی نبود که در سبک الکترونیکا انفجاری را با الهامی تاریک از این خوشی درهم‌گسیخته تجربه کنیم. آنوهنی خود را از اتاق امن و پر زرق و برق و زیبای پاپ رها کرد و همین سبب شده تا تحسین منتقدان را به سوی خود جذب کند. او در این آلبوم ریشه‌های اکوفمنیسم را بیدار کرد و از وحشت مردسالاری، جنگ درون‌ها و گرمای کره زمین فریادی جنون‌آمیز سر داد.  او در این آلبوم کاری کرد که برای همیشه مورد تحسین قرار گیرد.

۲۸. جوانا نیوسام (Joanna Newsom) – آلبوم کسی در من (Have One on Me) سال ۲۰۱۰

آلبوم سوم نیوسام همچون مجسمه‌ای بی‌نظیر با ظرافت ساخته شده است. نیوسام سفری شش وجهی را با نواختن چنگ، تامبورا و کاوال به همراه درام و گیتار الکتریک و تغییری قابل‌توجه را در صدایش به وجود می‌آورد. برای از بین بردن گره‌های آوازی (توده‌های سفید خوش‌خیم در دو طرف تارهای صوتی)، تارهای صوتی در هر دو سو باید صاف باشند و این در رابطه با نیوسام صادق است. صدای او سبب شده تا آلبوم او از نظر صدایی عمیق‌ترین و کامل‌ترین صدا در ردیف خود باشد و آلبوم را به نمونه‌ای پیچیده و هوشمندانه بدل می‌کند. در یکی از بهترین آهنگ‌های این آلبوم به نام ،”۸۱″، به نظر می‌رسد ادای احترامی روحانی به چیزی را به جا می‌آورد، او در این آهنگ چنین می‌گوید: ” من زمین کوچکی پیدا کرده‌ام / در باغ عدن / کثیف بود / و کثیفی همه جا یکی است.”

۲۷. فاتوماتا دیاوارا (Fatoumata Diawara) – آلبوم فاتو (Fatou) سال ۲۰۱۱

” چرا گلی را چیدی که مرا به زن تبدیل می‌کند؟ آوازه‌خوان مالیایی آهنگ “Boloko” را سر می‌دهد، نخستین آهنگ آفریقایی است که به ختنه زنان می‌پردازد. مهاجرت و فرزندخواندگی‌های اجباری به محض جابجایی و تغییر فرهنگی وارد چالش می‌شوند که شیرینی نادری را به ژانر اعتراضی می‌بخشد. قدرت گیرا و تکان دهنده‌ی صدای دیاوارا و لرزش آکوردهای گیتار او همچنان هیپنوتیزم کننده هستند.

۲۶. آرکا (Arca) – آلبوم آرکا – سال ۲۰۱۷

از آنجا که “کلوب موسیقی ساختارشکن” که صرفا به اصطلاحی وارونه تبدیل شده، هنرمندان سبک الکترونیک فکر کردند که چطور دوباره کارهای خود را تنظیم کنند. برای اینکه بدانیم چطور به نظر خواهد رسید، اوجی در این سبک وجود دارد که به گونه‌ای پیشرو و بسیار آشنا است. دقیقا کاری است که تهیه‌کننده‌ی ونزوئلایی یعنی آرکا انجام داد. بیورک و اف‌کی‌ای توئیگز (FKA twigs) در سومین آلبوم آرکا با او همکاری داشتند و صدای به شدت آرام و سبک او را با سلاحی سری به دنیا معرفی کردند: صدای زخمی و مظلوم و اُپرایی فرشته‌ای در جهنم.

۲۵. دیوید بویی (David Bowie) – آلبوم ستاره سیاه (Blackstar) سال ۲۰۱۶

در شصت و نهمین سالگرد تولدش، دو روز قبل از مرگش، دیوید بویی احتمالا مشهورترین آلبوم زندگیش را منتشر کرد. آلبوم ستاره سیاه کاری کاملا متفاوت از آلبوم زیگی است؛ و شاید همچون رازی در عمیق‌ترین گوشه جهان باشد. او از به آرامی ادامه دادن امتناع می‌کند، چه زمانی که از سر سرخوشی آهنگ Tis a Pity She Was a Whore را می‌سازد و یا زمانی که صداهای عجیب و غریب و ناله و فغان به آهنگ I Can’t Give Everything Away اضافه می‌کند. در این دوران بویی با مرگ خودش روبرو می‌شود و در جدال نهایی با افسانه‌ی خودش قرار می‌گیرد. بهترین آلبوم‌های موسیقی دهه از این هم در ادامه جالب تر می‌شود.

۲۴. اَدل (Adele) – آلبوم ۲۱ – سال ۲۰۱۱

اوایل سال گذشته اَدل اعلام کرد که از همسرش سایمون کانسکی جدا شده‌ است. در حالی که برخی با او همدردی می‌کردند، عده‌ای هم بودند که از این اتفاق خوشحال شده بودند زیرا مطمئن بودند که روی کارهای آینده اَدل تاثیر شگفت‌انگیزی خواهد گذاشت همچون آلبوم ۲۱ او. او در پاسخ به طرفداران ذوق‌زده‌ی خود گفت: “یه دسته طرفدارِ بی‌خودِ باحال”. هرچند بی‌رحمانه است که چنین فکر کنیم اما دلیلی خوب برای چنین واکنش از سر شوقی وجود دارد. هیچ‌کسی مانند اَدل از دل شکستگی و اندوه و سردی چنین عاشقانه و مسحورکننده آواز نمی‌خواند و هرگز بهتر از آلبوم ۲۱ نیامد، شاهکاری برآمده از جان و دل که هنوز هم پرفروش‌ترین آلبوم قرن است.

۲۳. دفت پانک (Daft Punk) مدخل خاطرات تصادفی (Random Access Memories) سال ۲۰۱۳

پیشگامان سبک الکترونیک فرانسوی در تابستان ۲۰۱۳ با آلبومی سنگین وزن که همچون تابلویی نقاشی، با ظرافت تنظیم و ساخته شده بود، صداهای دهه‌ی هفتاد و هشتاد را برای همه به ارمغان آوردند. همه‌ی چیزی که نیاز دارید بدانید این است که برنامه افتتاحیه دفت پانک با این آهنگ شروع شد، Give Life Back to Music. دفت پانک گاهی تلاش می‌کند به زمانی گذشته و کلاسیک برگردد و این درحالی است که هنرمندان دیگر دیوانه‌وار به دنبال چیزهای جدید می‌گردند. ساخت آلبوم مدخل خاطرات تصادفی، بخشی از موسیقی را با سبک قدیمی و عشق خالص این دو مرد را برای کاری که انجام می‌دهند، دوباره احیاء کرد.

۲۲. لانا دل ری (Lana Del Rey) – آلبوم نورمن راکولِ لعنتی (Norman F***ing Rockwell!) سال ۲۰۱۹

جالب است که لانا دل ری – بزرگ‌ترین هنرمند نسل خود – هنر را پر از مشاهدات معنی‌دار درباره مردان و زنانی کرده است که در خارج از محتوای پادکست‌های استر پرل به شدت از مد افتاده‌اند. دل ری آرزو دارد که مطلوب باشد؛ او دوست دارد چنین باشد، وقتی مرد او کاری می‌کند که او احساس کودکانه داشته باشد را دوست دارد. احساسات این چنینی را در آهنگ wants to die بیان می‌کند. آرزوهای و اشتیاق‌ها به طور ناخودآگاه در آلبوم نورمن راکولِ لعنتی موج می‌زند (او در آهنگ Mariners Apartment Complex می‌گوید “من پوچم”) اما خوشایندترین اثر او تا به امروز حکم جشنی جهانی را برای او داشته است، همانطور که به احتمال زیاد شما هم دوست دارید آن را بشنوید.

۲۱. سوفیان استیونز (Sufjan Stevens) – آلبوم کری و لووِل (Carrie & Lowell) سال ۲۰۱۵

این آلبوم روایتگر رابطه‌ی عمیق و سرشار از احساس و سخت استیونز با مادر شیزوفرنی و الکلی‌اش است، آلبومی که حقایق تلخ و دشوار را با نجوایی ظریف و دل‌چسب بیان می‌کند. سبک فولکِ فوق‌العاده چشم‌گیر امروزه نیازمند توجه و حمایت و همکاری خیلی بیشتری است، چرا که هنرمند امید خود را در “نشانه‌ها و شگفتی‌ها، وسعت غار شیری در تاریکی” (بخشی از ترانه‌ی The Only Thing) می‌بیند.

۲۰. ریهانا (Rihanna) – آلبوم مخالف (ANTI) سال ۲۰۱۶

آلبوم آنتی یک آلبوم گلچین شده است. ریهانا سال قبل از انتشار آلبوم، آن را بارها بررسی و تنظیم کرد تا اینکه بخواهد شتاب‌زده آلبومش را منتشر کند. به نظر می‌رسد این حساسیت ریهانا برای آلبومی عجیب و غریب که لذتی گسترده را در خود جای داده است منطقی باشد. سبک دارک دنسهال به نظر می‌رسد با هیپ هاپ و آر اند بی ترکیب جالبی را به وجود آورده‌اند، چرا که خواننده بیجن (زبان انگلیسی با تاثیرپذیری از فرهنگ آفریقایی) ریشه‌های خود را به آغوش می‌گیرد و علیه استعاره‌های زودگذر پاپ شورش می‌کند.

۱۹. آرکئید فایر (Arcade Fire) – آلبوم اطراف شهر (The Suburbs) سال ۲۰۱۱

پس از انتشار آلبومی در دهه ۲۰۰۰ به نام مراسم خاکسپاری که تا حدی هم راک بود، این گروهِ اهل مونترال آلبوم ۶ قطعه‌ای خود که جایزه گرمی را نیز به عنوان آلبوم سال از آن خود کرد را با مضمومی آغشته به نوستالژی آغاز کرد. به طور کلی، آلبوم با الهام از برداشت‌های دوران کودکی رهبر گروه، وین باتلر و برادرش ویل در حومه شهر هوستون شکل گرفته است، آلبوم اطراف شهر شباهت‌های زیادی با دوران تولد بروس اسپرینگستین در آمریکا دارد، با موضوع مسئولیت‌پذیری خانوادگی و بحران‌های شخصی. آلبوم کتاب مقدس نئونی که در سال ۲۰۰۷ منتشر شد هرقدر که تا حدی خوب و عامیانه بود اما این آلبوم لحظات عاری و رهایی را به ویژه در آهنگ Sprawl II به شکلی زیبا به همراه دارد که فوق‌العاده هستند و باورنکردنی وقتی که به شاهکار رگه‌هایی از سینث‌پاپ گوش می‌دهیم. تاکنون هیچ آلبومی به اندازه‌ی این آلبوم‌شان خوب و شنیدنی نبوده.

۱۸. سنت وینسنت (St Vincent) – آلبوم بخشش عجیب (Strange Mercy) سال ۲۰۱۱

سنت وینسنت، همان آنی اِرین کلارک است که برای هر آلبوم‌اش حرفی‌ اساسی و اصلی دارد. این یکی سومین آلبوم او با مضمون “زنان خانه‌دار قرصی” بود، هر چند چندان منصفانه نیست که آلبومی را بر اساس ازدواجی با روابط نامشروع و ناراحت کننده و جدایی در کمال خونسردی روایت کرد، اما این داستانی خنثی از غم و اندوه، از دست دادن و شهوت را در زاویه‌های مختلف آرت راک بیان می‌کند، تک گیتار نوازی‌های دیوانه‌وار و ملودی‌های برجسته و جسورانه در این آلبوم موج می‌زند.

۱۷. نیک کیو – (Nick Cave) – آلبوم روح کوچک (Ghosteen) سال ۲۰۱۹

وقتی پسر ۱۵ ساله او در سال ۲۰۱۵ درگذشت، کیو با خود فکر کرد که اندوه و مغمومیت عمومی “ناممکن” است. در همین حال، او احساس آسودگی غیر منتظره‌ای در اشتراک احساسات خود با طرفدارانش پیدا کرد. این آلبوم با همکاری گروه آلترنیو راک و گاراژ راک استرالیایی، The Bad Seeds، ساخته شده است و به خاطر ترس از عشقی که به ما کمک می‌کند زنده بمانیم، مانند آبی روی آتش است. به طور مستقیم به درد و تقلا اشاره می‌کند.

۱۶. تیلور سوئیفت (Taylor Swift) – آلبوم قرمز (Red) سال ۲۰۱۲

قرمز آخرین آلبوم سوئیفت است که این امکان را فراهم می‌کند تا درباره کارش به عنوان یک فرد و بدون توجه به حواشی اطرافش و نه فقط یک هنرمند، صحبت کرد. او مسیر واژه بندی‌ها را تغییر داد – که در حال حاضر برای هنرمندی جوان چون تیلور بسیار جالب توجه است – با هیجانی کامل و بی حد و حصر با آهنگ “احساس مقدس” یا State of Grace شروع می‌شود و رفته رفته شنونده را با بزرگ‌ترین آهنگ حرفه‌ای خود تا به امروز روبرو می‌کند یعنی آهنگ ” همه‌اش را خیلی خوب ” یا All Too Well. کار‌های کمی وجود دارند که بتوان با این آلبوم تیلور مقایسه کرد. درباره ساختار آواز، نحوه اجرای این آهنگ‌ها، که به گفته‌ی خودش نوعی موشکافی علمی در آن وجود دارد، کارها بر اساس جزئیات یک رابطه ساخته شده است، به منظور یافتن نقطه‌ای که سبب شد همه چیز غلط از آب درآید. قرمز، سویفت را با اعتماد بنفس تازه‌ای نشان می‌دهد – و گاهی اوقات خستگی – که تنها می‌تواند با تجربه به دست آید.

۱۵. فرانک اوشن (Frank Ocean) – آلبوم بور (Blond) سال ۲۰۱۶

این آلبوم به طرز درخشانی غافلگیرکننده است، آلبوم Blond، چراغ‌ها را مستقیما به سوی صدای خالق آلبوم تابانده است. این آلبوم از هر صدا یا ساز و یا عامل غیر ضروری دیگری، هر چیزی که ممکن است تفکرات موهوم اوشن را از عشق، آمیزش و مرگ منحرف کند، عاری است. او در آهنگ Skyline To چنین می‌خواند: ” هر روز، روزی دیوانه‌وار به حساب میاد”، ترانه‌های کمی به این خوبی احساس خفه‌کننده‌ی بودن را از طریق زندگی در سرعتی وحشتناک بیان می‌کنند. این آلبوم نسبت به آلبوم قبلی یعنی کانال نارنجی (Channel Orange)، انسجام کم‌تری دارد، اما این انسجام واقعا مهم است؟ زندگی درهم و برهم و گیج‌کننده است؛ اوشن همه‌ی آن‌ها را زیبا می‌کند.

۱۴. لئونارد کوهن (Leonard Cohen) – آلبوم تو تاریک‌تر می‌خواهی‌اش (You Want It Darker) سال ۲۰۱۶

اظهار نظری در مورد “آماده مردن” در روزنامه نیویورکر، لئونارد کوهن را وادار کرد بگوید که گزارش‌ها نسبت به مرگ قریب‌الوقوع او بسیار اغراق‌آمیز بوده‌اند. با این حال، آلبوم او واقعا عالی بود، آلبوم تو تاریک‌تر می‌خواهی‌اش، به قدرتمندی وصیتنامه‌ای است که هر هنرمندی می‌تواند آرزویش را داشته باشد. حرف‌های خسته‌ی کوهن -“خدای من! من آماده‌ام” – در این صدای پُر زیر و بم و عمیق تجلی پیدا می‌کنند و تفکرات او درباره مرگ و میر حتی برای او هم غم‌افزاتر شده است. واقعیت این است که کوهن در حقیقت تنها سه هفته پس از انتشار این آلبوم درگذشت و این اتفاق تداعی کننده‌ی همه‌ی مضامین این آلبوم است، اگر چه در آن زمان چنین چیزی ممکن به نظر نمی‌رسید، حتی بیشتر شبیه کنایه بود اما شد.

۱۳. سولانج (Solange) – آلبوم وقتی به خانه می‌رسم (When I Get Home) سال ۲۰۱۹

دومین آلبوم بزرگ دهه‌ی سولانج چندین سبک خارج از فرم همچون عامل زیباکننده‌ی آهنگ‌های جاز مانند، از جمله الکتروفانک‌های شرکت موسیقی Brainfeeder و ترکیب‌های دی‌جی اسکرو را به صورت خورشید درخشان در سبک R&B به نمایش می‌گذارد. در نتیجه، نشانه‌هایی از روح هفتاد ساله‌ی مسافر زمانی چون استیوی واندر، هنوز در موسیقی آینده حفظ شده و فرجام هیوستون را بدون دامن زدن به طرفداران سابق سیاسی خود جشن می‌گیرد.

۱۲. پی‌جی هاروی (PJ Harvey) – آلبوم بگذارید انگلیس بلرزد (Let England Shake) سال ۲۰۱۱

صدای وهم‌انگیز پیانو و نوحه سرایی‌های هاروی در آغاز هشتمین آلبوم استودیویی او به اندازه‌ای کافی نشان می‌دهد که این آلبوم فقط یک آلبوم جالب و سرگرم‌کننده نیست. با این وصف، تنظیم‌های ظریف او – طنین گیتارها، ملودی‌های زیبا و الگوهایی که شنونده را با نشاط خود همراهی می‌کنند – به شکلی عالی با مضامین این آلبوم همخوانی دارد. در طول ۱۲ آهنگ پِر انرژی و بشاش، او نگاهی ناامیدانه به همه چیز دارد از درگیری در افغانستان گرفته تا تلفات عظیم جنگ جهانی اول؛ او با لحنی تضرع آمیز می‌خواند، در حالی که می‌داند انسان‌ها محکوم به تکرار اشتباهات گذشته‌ی خود هستند.

۱۱. کانیه وست (Kanye West) – آلبوم فانتزی پیچیده‌ی تیره‌ی زیبای من (My Beautiful Dark Twisted Fantasy) سال ۲۰۱۰

وست همیشه دارای نبوغی پیچیده، تفرقه‌انگیز و گاهی هم ناامید کننده بوده ‌است. هیچ‌گاه بیش از آنچه در آلبوم فانتزی پیچیده‌ی تیره‌ی زیبای من ارائه کرد را انجام نداده بود، آلبومی ماکسیمالیست‌گرا که ژانرها را از بین می‌برد و هم به مفاهیم بیرونی و هم درونی توجه دارد، حتی در دلهره‌آورترین لحظه‌های این آلبوم یک خودآگاهی وجود دارد. این آلبوم افسانه‌ی رویای آمریکایی را درهم می‌شکند. او در آهنگ “قدرت” چنین می‌خواند: “سیستم شکست می‌خورد، مدرسه بسته می‌شود، اما کماکان زندان باز است”، این آهنگ یکی از بهترین آهنگ‌های اعتراضی قرن است. سپس می‌گوید: ” آن‌ها می‌گویند که من مایه نفرت ملت اوباما بودم / خُب این راه بسیار بدی برای شروع یه مکالمه است.” تاکنون، غرب نتوانسته چیزی به تندی این آهنگ درباره ملتِ ترامپ بنویسد.

۱۰. روبین (Robyn) – آلبوم سخن بدن (Body Talk) سال ۲۰۱۰

کار بزرگ روبین در اولین انتشار خود، در آغاز دهه گذشته به سختی مورد قبول قرار گرفت. این آلبوم تقریبا آلبومی تلفیقی از سه آلبوم چند آهنگه‌ی بزرگ است که در یک سال منتشر کرد، آلبوم سخن بدن بخش یک، بخش دوم و بخش سوم. اما تقریبا ۱۰ سال است که یکی از تاثیرگذارترین آلبوم‌های پاپ قرن بیست و یکم به شمار می‌رود. هر ستاره‌ی پاپی تلاش می‌کند (البته اغلب شکست می‌خورند) تا از لطافت و زیبایی ترانه‌های رقص و گریه‌ آوری چون Dancing on My Own و Call Your Girlfriend تقلید کند.

۹. قبیله‌ای به نام طلب (A Tribe Called Quest) – آلبوم ما اون رو از اینجا گرفتیم… از خدمات شما متشکریم (We Got It From Here… Thank You 4 Your Service) سال ۲۰۱۶

پس از استراحتی ۱۸ ساله و پس از گذشت ماه‌ها از مرگ بنیان‌گذار گروه یعنی فایف دوئگ، انتظارات زیاد و متفاوتی برای بازگشت گروه ATCQ وجود داشت. این آلبوم در هیاهوی هفته انتخابات معرفی شد، اما این گروه مانند خدایان خشمگینِ سوار بر اسب وارد معرکه شدند و پیکان‌های سرزنش و ملامت را صاعقه‌وار به هر سو پرتاب کردند. اُدیسه‌ی هیپ‌هاپ موجودیت فرضی آمریکا را به رستگاری رساند، و آنقدر خواستنی است که به همان اندازه برای اعتراضات خیابانی و یا سفر به زمان با تنها یک هدفون مناسب است.

۸. لرد (Lorde) – آلبوم ملودراما (Melodrama) سال ۲۰۱۷

زمانی که اولین شکست خود را تجربه می‌کنید، احساس می‌کنید تنها کسی هستید که چنین دردی را احساس می‌کند. آلبوم ملودراما، زمانی نوشته شده بود که نوازنده نیوزیلندی، لرد ۱۹ سال داشت و در ابتدای دوران بزرگسالی، او درد، اندوه، و دلسوزی خود را با مهربانی و بی‌پروایی رها می‌کند. این آلبوم دقیق‌ترین نوع از موسیقی پاپ است – هر سینث و ضربه درامی همچون گلوله‌ای از یک تک‌تیرانداز شلیک می‌شود – اما در این بی‌بند و باری رها شده، راه‌های جدید و زیبا و بی‌رحمانه‌ای برای خواندن در مورد سوژه‌های درهم تلفیق شده پیدا می‌شود: شکست دادن و جدا شدن.

۷. کندریک لامار (Kendrick Lamar) – آلبوم لعنت (DAMN) سال ۲۰۱۷

کندریک همیشه قصه گویی فوق‌العاده بوده، با این حال، آلبوم لعنت، برنده جایزه پولیتزر، اُدیسه‌ی اوست، که در آن شواهدی از عظمت خود را از طریق مجموعه‌ای از چالش‌ها نشان می‌دهد: آزمون‌های وفاداری، اراده، ایمان و پشت‌کار. این آلبومی حماسی است که با تغییرات ناگهانی در گام و ساختار آهنگ شناخته می‌شود؛ در تمام این مدت در حالی که کندریک ضربه‌های تند و سریع می‌زند احتمالا این طور به نظر می‌رسد که به اکسیژن نیاز ندارد و متوجه می‌شوید که بزرگ‌ترین مبارزه او هرگز با طرفدارانش و یا رپری دیگر نبوده است… او با خودش مبارزه می‌کند.

۶. دی آنجلو (D’Angelo) – آلبوم مسیحای سیاه پوست (Black Messiah) سال ۲۰۱۴

آنجلو پس از آلبوم فوق‌العاده موفقِ وودو (Voodoo) مذهبی آفریقایی آمریکایی))، تقریبا به دلایل مختلفی از جمله اعتیاد و سانحه‌ی خودرو تا دَمِ مرگ رفت. پانزده سال بعد، پی‌گیری کارش ناگهان در کریسمسی جواب داد: شخصیت ناجور و درهم ریخته ی او که از مرگ برگشته بود؛ عضو سابق گروه سولکوارئین (Soulquarian) دوباره جان گرفت اما اینبار همچون یک پیشرو. متن ترانه‌های او با اشاره به جنبش “جان سیاه پوست مهم است” نشان می‌دهد که مردی هنوز در اوج شور و اشتیاق و آسیب‌پذیری در حال پرواز است.

۵. بیانسه (Beyoncé) – آلبوم لیموناد (Lemonade) سال ۲۰۱۶

هنگامی که فیلم سولانج نولز پخش شد که در حال ضرب و شتم جی زی در آسانسوری در مراسم سال ۲۰۱۴ مِت گالا بود، خبر این بود که این خواننده رپ به همسر خود خیانت کرده و به همین سبب مورد خشم خواهر همسرش قرار گرفته است. دو سال بعد، به نظر می‌رسید که بیانسه این قضیه را تایید می‌کند: نه با یک بیانیه، بلکه با آلبومی شگفت‌انگیز از نظر محتوا به همراه فیلمی ۶۵ دقیقه‌ای. این آلبوم چنان در ژانرهای مختلف غوطه‌ور است که گویی در میان کمدی از لباس هستید. خواننده در حالی که با خیانت دست و پنجه نرم می‌کند، طیف وسیعی از احساسات را پشت سر می‌گذارد همچون آهنگ ” Pray You Catch Me” و ” Sorry” که انگار تمامی وجود خود را در این آهنگ‌ها ریخته است.

۴. فرانک اوشن (Frank Ocean) – آلبوم کانال نارنجی (Channel Orange) سال ۲۰۱۲

چند روز قبل از انتشار این آلبوم، فرانک اوشن پستی را در تامبلر منتشر کرد که در آن در مورد وقتی که فقط با ۱۹ سال سن عاشق دوست خود که یک پسر بود نوشت. در آن زمان، بسیاری از منتقدان پُست او را به عنوان فردی دو جنسگرا تفسیر کردند، در حالی که در واقع او هرگز نیاز به برچسب زدن بر تمایلات جنسی اش نداشت. طبیعت تغییر یافته آلبوم کانال نارنجی – با آن صدای سنگین و بم و پیچ و تاب‌هایش بین صدای طلایی او در حین اوج و طنین شکوهمندش – بیانیه‌ای زیبا درباره پارادوکس‌هایی است که می‌توانیم در هویت خود پیدا کنیم.

۳. لانا دل ری (Lana Del Rey) – آلبوم زاده شده برای مردن (Born to Die) سال ۲۰۱۲

فراموش کردن این موضوع آسان است که قبل از  شروع فعالیت لانا دل ری درست قبل از اینکه بیلی آیلیش حتی نامی از خود در میان جدول ۱۰۰ نفر برتر به جای بگذارد، ریتم غمگین با ضرب آهنگ پایین تنها پدیده‌ای نبود که امروزه به این شدت مورد استقبال قرار گرفته است. آلبوم زاده شده برای مردن، شاهکاری مینیمالیستی، با سرعتی فوق‌االعاده آهسته و بسیار اندوهناک است، این‌ها چیزهایی هستند که سبب تغییر این آلبوم می‌شود. در ماه انتشار این آلبوم، او با اجرایی ضعیف در برنامه SNL سبب شد تا نقدهای منفی از او به عنوان خواننده‌ای که فقط برای مدتی گذرا سروصدا به پا می‌کند اما ماندگار نیست یاد کنند اما این آلبوم که در واقع پر از زیبایی، قدرت و تعاریف عجیب و غریب است و کماکان به قدرت خود باقی مانده است مثلِ خودِ دل ری.

۲. سولانژ (Solange) – آلبوم جایی برای گفت و گو (A Seat at the Table) سال ۲۰۱۶

آلبوم سوم سولانژ بسیار دقیق و مدرن است طوری که با رویکرد خود به فضا و ساختار، با گوش دادن در همان ابتدا می‌توانید چنین احساس کنید که با صلابت در نمایشی تحسین برانگیز حضور دارید. بعد چراغ‌ها خاموش می‌شوند و فریاد بلندی شما را به درون سایه‌ها می‌کشد. اندوه و درد در این آلبوم اوجی واقعی از این شاهکار کاملا آرام است، با این حال بسیار باشکوه است: نبردی در میدان سبک آر اند بی و فریاد هنر سیاه پوست علیه برتری سفید پوست.

۱. کندریک لامار (Kendrick Lamar) –  آلبوم جا**ی پروانه (To Pimp a Butterfly) سال ۲۰۱۵

تا سال ۲۰۱۵، لامار طراحی فوق‌العاده بزرگ بود. اما با وجود آلبوم جا**ی پروانه، رَپرِ اهل کامپتون ایالت کالیفرنیا به اصلی فرهنگی بدل شد و گویی از سوی همگرایی با دوره با نقطه‌ی اشتعال دهه فرا خوانده شده باشد. در این آلبوم، زمزمه‌هایی از پیش‌روی تدریجی فاشیسم، سر و صدای دوباره‌ی جنبش حقوق مدنی سیاه پوستان دیده می‌شود و همچنین پایه‌های اصلی آلبوم بر روی گزارش‌های پلیس مبنی بر تیراندازی‌های نژادپرستانه‌ی آن‌ها و اعتراض از طریق رسانه‌های شَر اندود اجتماعی بنا شده است.

همه‌ی این‌ها با طغیان دوباره‌ی جاز در رپ به نوعی گستاخانه، با مفاهیم غمناک و ناراحت کننده، آزادی دیوانه‌وار و سودا زدگی همراه هستند که در درجه اول از طریق شخصیت بی‌نظیر فلائینگ لوتِس (Flying Lotus، تهیه‌کننده، آهنگ‌ساز، رَپر و فیلمساز لوس‌آنجلسی) و کاماسی واشینگتن (Kamasi Washington، نوازنده‌ی ساکسیفون و آهنگ‌ساز و تهیه‌کننده سبک جاز) و تاندرکت (Thundercat یا اِستیفن لی برونر، خواننده، ترانه‌سرا، آهنگ‌ساز و تهیه‌کننده اهلِ لوس‌آنجلس) روی صحنه اجرا و شنیده شدند. هر کدام به این شیوه کلاسیک و مدرن اما به همان اندازه نومید و تیره که علاوه بر آن روشن و درخشان است، کمک می‌کنند. زینت بخش اصلی واژه “درسته” هم اکنون سرودی ملی با مضامین حقوق مدنی است، اما برای آلبوم جا**ی پروانه بیشتر شبیه به یک قطعنامه است تا خوابی بد: تفکر و دورن بینی متضاد، آزردن از روی همدردی و بی‌حرمتی سیاسی با فریاد طنز آمیز سیاه پوستان شما را هوشیار نگه می‌دارد، به این معنی که بدون این موسیقی، از دست خواهیم رفت.

شما درباره‌ی بهترین آلبوم‌های موسیقی دهه‌ در این چارت چه فکر می‌کنید؟ تاکنون به کدام یک از آلبوم‌های قید شده گوش داده‌اید؟ از نظر شما بهترین آلبوم‌های موسیقی دهه‌ کدام هستند؟ نظرات خود را با در میان بگذارید.