زندگی‌نامه باب دیلن

رابرت آلن زیمرمن در هیبینگ، مینه ‌سوتا به دنیا آمد یا همان باب دیلن خودمان، همان باب دیلن که ما را با آهنگ Knockin’ on Heaven’s Door به بهشت می‌برد. او یک سال را در دانشگاه مینه‌ سوتا گذراند و پس از آن به انجمن‌های Mu برادری و باشگاه‌های زنان دانشکده سیگما آلفا مو پیوست. دوباره پس از آن، او کارهای بسیار زیاد دیگری را هم انجام داد و این روزها در استادیوم بیسبال لیگ‌های کوچک در شهرهای مختلف در سراسر کشور به اجرا و برگزاری کنسرت می‌پردازد. باب دیلن به عنوان یکی از تاثیرگذارترین خواننده‌های ترانه سرا در قرن بیست و یکم شناخته می‌شود که با آهنگ‌های خود به بیان مسائل اجتماعی و سیاسی پرداخته است. در ادامه زندگی‌نامه باب دیلن با آراد مگ همراه باشید.

باب دیلن کیست؟

باب دیلن، خواننده و ترانه ‌سرای فولک راک، در ۲۴ مه ۱۹۴۱ در شهر هیبینگ در ایالت مینه سوتا به دنیا آمد. در حالی که در کالج تحصیل می‌کرد، همزمان شروع به اجرای آهنگ‌های فولک و کانتری کرد و نام خود را به باب دیلن تغییر داد. در سال ۱۹۶۱، دیلن اولین قرارداد ضبط خود را امضا کرد و به عنوان یکی از موثرترین و تاثیرگذارترین صداهای موسیقی محبوب آمریکایی ظاهر شد. دیلن شروع به برگزاری تور کرد و انتشار آلبوم‌های استودیویی جدید خود را از جمله Together Through Life در سال ۲۰۰۹، Tempest سال ۲۰۱۲، Shadows in the Night سال ۲۰۱۵ و Fallen Angels در سال ۲۰۱۶ ادامه داد. این خواننده افسانه‌ای همچنین جوایز گرمی، اسکار و گلدن گلوب و همچنین نشان افتخار آزادی رئیس جمهوری و جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کرده ‌است.

دوران آغازین زندگی

باب دیلن، خواننده فولک راک و ترانه ‌سرا، در ۲۴ می ۱۹۴۱ در هیبینگ، مینه سوتا، به دنیا آمد. والدین او آبرام و بئاتریس زیمرمن نام داشتند. او و برادر کوچک‌ترش دیوید در محله هیبینگ بزرگ شدند، جایی که او در سال ۱۹۵۹ از دبیرستان هیبینگ فارغ‌التحصیل شد.

دیلن جوان تحت ‌تاثیر نخستین ستارگان راک همانند الویس پریسلی، جری لی لوییس و لیتل ریچارد قرار گرفت (کسی که باب برای نواختن پیانو در رقص‌های دبیرستانی از او تقلید می‌کرد). باب دیلن کم کم گروه خود را با نام  Golden Chords شکل داد، او گروهی دیگر را با نام اسطوره‌ای الستون گان تشکیل داد. در حالی که در دانشگاه مینه سوتا در مینیاپولیس حضور داشت، شروع به اجرای آهنگ‌های فولک و کانتری در کافه‌های محلی کرد و نام “باب دیلون” را برای خود انتخاب کرد. علی‌رغم اسطوره‌ بودن باب دیلن باید اشاره کرد که او نام مستعار خود را از شاعر اهل ولز با نام دیلن توماس الهام نگرفته است – او بعدها بارها آن را رد کرد.

آواز خوانی فولک

در سال ۱۹۶۰ باب از کالج بیرون آمد و به نیویورک نقل‌ مکان کرد، جایی که اسطوره‌ی او، وودی گاتر، خواننده افسانه‌ای فولک، بر اثر ابتلا به بیماری نادر سیستم عصبی در بیمارستان بستری شده بود. او گاتر را به طور مرتب در بیمارستان ملاقات می‌کرد؛ دیلن به صورت منظم در باشگاه‌ها و کلوب‌های دهکده گرینویچ به اجرا ادامه می‌داد و در همین راستا با گروهی از نوازندگان دیگر آشنا شد؛ و شروع به نوشتن آهنگ‌های بسیاری با سرعتی شگفت‌انگیز کرد، از جمله ترانه Song to Woody را نوشت و با آن به قهرمان بیمار خود ادای احترام کرد.

در پاییز ۱۹۶۱، پس از اینکه یکی از اجراهایش، جنجالی را در نیویورک ‌تایمز به راه انداخت، قرارداد ضبط و همکاری با شرکت کلمبیا رکوردز را امضا کرد که در آن به طور قانونی لقب خود را به دیلن تغییر داد. در اوایل سال ۱۹۶۲، باب دیلن تنها دو آهنگ اصلی داشت، اما سبک خوانندگی خاص او با صدایی خسته و خش دار در تعدادی از ترانه‌های سنتی فولک به نمایش گذاشته شد و آوازهای مربوط به بلوز را پوشش داد.

آلبوم The Freewheelin

انتشار آلبوم دوم استودیویی باب دیلن به نام The Freewheelin در سال ۱۹۶۳، حضور باب دیلن را به عنوان یکی از صداهای اصلی و شاعرانه تاریخ موسیقی محبوب آمریکا معرفی کرد. این آلبوم شامل دو آهنگ از معروف‌ترین و خاطره سازترین آهنگ‌های سال ۱۹۶۰، Blowin’ in the Wind (که بعدها به ترانه بسیار محبوب گروه سه نفره پیتر، پال و مری تبدیل شد) همینطور آهنگ A Hard Rain’s A-Gonna Fall. آلبوم بعدی او به نام The Times They Are A-Changin، دیلن را به عنوان آهنگساز مسلم جنبش‌های اعتراضی دهه ۶۰ معرفی کرد، شهرتی که تنها پس از همکاری او با یکی اسطوره‌های موسیقی فولک و کنشگر اجتماعی، جون بایز در سال ۱۹۶۳ به طرز چشم گیری افزایش یافت.

در حالی که رابطه عاشقانه او با بایز تنها دو سال طول کشید، دو هنرمند با اجراهای خود نقش بسیار زیادی در زمینه موسیقی داشتند – دیلن برخی از معروف‌ترین اشعار بایز را نوشت، و بائز او را به هزاران هوادار خود در کنسرت‌هایش معرفی کرد. تا سال ۱۹۶۴ دیلن سالانه ۲۰۰ کنسرت اجرا می‌کرد، اما از نقش خود به عنوان “خواننده فولک جنبش‌های اعتراضی” خسته شده ‌بود. از طرفی دیگر باب دیلن، در سال ۱۹۶۴ به ضبط آلبوم پرداخت، مجموعه‌ای بسیار شخصی‌ و بی‌نظیری از آوازها که بسیار کم‌تر از آهنگ‌های معمولش مضمونی سیاسی داشتند.

بازسازی تصویر باب دیلن

در سال ۱۹۶۵، دیلن تعداد زیادی از طرفداران فولک دوست خود را به وجد آورد، او با ضبط آلبوم نیمه آکوستیک و نیمه الکترونیک به نام Bringing It All Back Home و با استفاده از گروهی ۹ نفره دوباره به باب دیلن همیشگی برگشت. در ۲۵ ژوییه ۱۹۶۵، هنگامی که او برای اولین بار به ارائه آهنگ‌های الکتریکی می‌پرداخت، در فستیوال محلی نیوپورت تشویق همگان را برانگیخت. آلبوم‌هایی که یکی پس از دیگری روی آن‌ها کار کرد عبارتند از Highway 61 Revisited در سال ۱۹۶۵- که شامل ترانه اصلی Like a Rolling Stone بود – Blonde on Blonde سال ۱۹۶۶ که یکی از ابتکاری‌ترین نوآوری‌های باب دیلن در نظر گرفته شد. دیلن با صدای بی‌ادعا و اشعار فراموش ‌نشدنی، جهان موسیقی و ادبیات را با هم در یک مجموعه ارائه کرد به گونه‌ای که هیچ‌کس دیگری قبل از او این کار را نکرده بود.

در طول سه دهه بعدی، دیلن به تغییر خود ادامه داد. بعد از حادثه مرگبار موتور سیکلت در ژوییه ۱۹۶۶، دیلن تقریبا یکسال را در انزوا سپری کرد. در دو آلبوم بعدی او، آلبوم John Wesley Harding را در سال ۱۹۶۸- از جمله آهنگ All Along the Watchtower که بعدها از سوی جیمی هندریکس با گیتار اجرا شد – و Nashville Skyline را با سبکی تقریبا کانتری در سال  ۱۹۶۹ ضبط کرد، از آثار قبلی او دلپذیرتر بودند.

منتقدان دو آلبوم او را به نام‌های Self-Portrait سال ۱۹۷۰ و Tarantula، که مجموعه‌ای از نوشته‌های قدیمی دیلن بود و در سال ۱۹۷۱ منتشر شد را مورد انتقاد قرار دادند. در سال ۱۹۷۳، دیلن در Pat Garrett and Billy the Kid ظاهر شد، فیلمی که از سوی سام پکینپا کارگردانی شده بود. او همچنین موسیقی متن فیلم را نوشت که به ترانه‌ای محبوب تبدیل شد و آهنگ تا حدی کلاسیک Knockin’ on Heaven’s Door  را از موسیقی همین فیلم الهام گرفت و ساخت.

برگزاری تور و آیین او

در سال ۱۹۷۴، دیلان نخستین تور تمام‌ عیار خود را پس از حادثه تصادف برگزار کرد، توری سراسری در آمریکا با گروه همراه قدیمی اش یعنی گروه Band. آلبومی که او با گروه Band ضبط کرد Planet Waves نام داشت و نخستین آلبوم شماره ۱ او شد. موفقیت‌های او با آلبوم Blood on the Tracks and Desire در سال ۱۹۷۵ بیشتر و بیشتر شد و هر کدام از آهنگ‌های آن به شماره ۱ چارت تبدیل شدند. آلبوم Desire شامل ترانه Hurricane که خود دیلن آن را نوشت و در مورد روبین هوریکین کارتر، بوکسر آمریکایی بود، کسی که مدتی را به دلیل اتهام به قتل سه نفر در زندان حبس شد. دیلان یکی از چهره‌های برجسته‌ای بود که به مشهور شدن نهضت کارتر کمک کرد، که منجر به محاکمه دوباره او در سال ۱۹۷۶ شد.

بعد از جدایی دردناک با همسرش، سارا لاندز – آهنگ Sara در آلبوم Desire تلاشی ناموفق برای برگشتن دوباره لاندز بود – دیلن خود را دوباره از نو پیدا کرد و در سال ۱۹۷۹ اعلام کرد که او یک مسیحی تازه متولد شده است. آلبوم انجیلی Slow Train Coming که تجربه‌ای تجاری بود، اولین جایزه گرمی را برای او به ارمغان آورد. با این حال، تورها و آلبوم‌های بعدی کم‌تر موفق بودند و گرایش‌ها مذهبی دیلن خیلی زود در موسیقی او کم‌تر شدند. در سال ۱۹۸۲، او به تالار مشاهیر راک ‌اند رول راه یافت.

ستاره راک

از دهه ۱۹۸۰، دیلن به مرور زمان به طور تمام وقت به برگزاری تورهای خود ادامه داد، گاهی با همتای افسانه‌ای خود، تام پتی و Heartbreakers و Grateful Dead به اجرای تور می‌پرداخت. آلبوم‌های برجسته او در طول این دوره شامل آلبوم Infidels در سال ۱۹۸۳؛ بیوگرافی او که شامل پنج دیسک می‌شود و در سال ۱۹۸۵ منتشر شد؛ Knocked Out Loaded سال ۱۹۸۶؛ و Oh Mercy سال ۱۹۸۹ است که سال‌های سال  است که به عنوان بهترین آلبوم شناخته می‌شوند. او دو آلبوم با ابَر گروه Traveling Wilburys ضبط کرد. Traveling Wilburys، گروهی از ستاره‌ها شامل جورج هریسون، روی اُربینسون، تام پتی و جف لین بود. در سال ۱۹۹۴، دیلن به ریشه‌های فولک خود بازگشت و برنده جایزه گرمی برای بهترین آلبوم سنتی فولک به نام World Gone Wrong شد.

در سال ۱۹۸۹، زمانی که دیلن به تالار مشاهیر راک‌ اند رول راه یافت، بروس اسپرینگ در مراسم او سخنرانی کرد و اعلام کرد که “باب دیلن تفکری را گسترش داد که الویس سعی داشت آن را با اجرای خود بسط دهد. … او روشی جدید از آواز را ابداع کرد که یک خواننده پاپ می‌توانست به آن دست یابد، محدودیت‌هایی را که بر سر راه هنرمند در هنگام ضبط کار وجود داشت از میان برداشت و چهره راک اند رول را برای همیشه تغییر داد.” در سال ۱۹۹۷، دیلن اولین ستاره راک بود که جایزه مرکز کِندی را برای یک عمر دستاورد هنری برای خدمت به فرهنگ و هنر آمریکا را دریافت کرد.

آلبوم Time Out of Mind

 آلبوم دیلن در سال ۱۹۹۷ به نام Time Out of Mind یک بار دیگر سه جایزه گرمی را برای او به ارمغان آورد. او به برنامه برگزاری تورهایش ادامه داد، از جمله اجرایی به یاد ماندنی در سال ۱۹۹۷ برای پاپ ژان‌ پل دوم که در آن آهنگ بی‌نظیر و فوق‌العاده شنیدنی Knockin’ on Heaven’s Door را اجرا کرد و در تور ۱۹۹۹ با پل سایمون به نوازندگی پرداخت. در سال ۲۰۰۰، او تک ‌آهنگ Things Have Changed را برای موسیقی متن فیلم Wonder Boys، با بازی مایکل داگلاس، ساخت. این ترانه جایزه گلدن گلوب و جایزه اسکار بهترین آهنگ اصلی را به دست آورد.

سپس دیلن کمی از دنیای موسیقی خود فاصله گرفت تا اینبار داستان زندگی‌اش را تعریف کند. این خواننده کتاب Chronicles را منتشر کرد: جلد اول، مجموعه‌ای سه بخشی از زندگی باب دیلن است که در پاییز سال ۲۰۰۴ منتشر شد. دیلن اولین مصاحبه کامل خود را در ۲۰ سال گذشته در قالب مستندی در سال ۲۰۰۵ انجام داد. مستند No Direction Home: Bob Dylan درباره زندگی اوست که مارتین اسکورسیزی، کارگردانی آن را برعهده داشته است.

کارهای اخیر و افتخارات

در سال ۲۰۰۶، دیلن آلبوم استودیویی Modern Times را منتشر کرد. پس از شکستن رکورد فروش در اواخر ماه آگوست، ماه بعد به صدر جدول پرفروش‌ترین‌های آمریکا رسید. آلبوم ترکیبی از بلوز، کانتری و فولک است و به خاطر صدای غنی و تصویر سازی عالی آن مورد ستایش قرار گرفت. منتقدان بسیاری نیز اظهار داشتند که این آلبوم دارای ویژگی سرزندگی و از نظر کیفی بسیار بی‌نظیر ‌است. در دهه اول قرن بیست و یکم کمی کم کار بود اما به برگزاری تور ادامه داد و آلبوم استودیویی خود را با نام Together Through Life در آوریل ۲۰۰۹ منتشر کرد.

در سال ۲۰۱۰، او آلبوم The Witmark Demos را بدون امضای قراردادی با شرکتی به طور شخصی منتشر کرد و پس از آن مجموعه‌ای جدید با نام Bob Dylan: The Original Mono Recordings را منتشر شد. علاوه بر این، او ۴۰ اثر از نقاشی‌های اصلی خود را برای نمایش انفرادی در گالری ملی دانمارک به نمایش گذاشت. در سال ۲۰۱۱، او Brandeis University 1963 را در قالب آلبومی منتشر کرد و در سپتامبر ۲۰۱۲ جدیدترین آلبوم استودیویی خود را به نام Tempest به دنیا معرفی کرد. آلبوم Shadows in the Night، کاوری از آهنگ‌های پاپ کلاسیک آمریکایی است و در سال ۲۰۱۵ در دسترس همه قرار گرفت.

سال بعد، دیلن آلبوم Fallen Angels را منتشر کرد که سی و هفتمین آلبوم استودیویی او و حاوی مهم‌ترین و محبوب‌ترین آهنگ‌های پاپ کلاسیک آمریکایی بود. در سال ۲۰۱۷، او به تجلیل از آثار کلاسیک با آلبوم سه دیسکی Triplicate پرداخت، که شامل ۳۰ آهنگ از آهنگ‌های مردمی آمریکا از جمله Stormy Weather و As Time Goes By و هم چنین The Best Is Yet To Come می‌شود.

نشان افتخار آزادی رئیس جمهوری

علاوه بر بردن جایزه گرمی، اسکار و گلدن گلوب، نشان افتخار آزادی رئیس جمهوری را از رئیس‌ جمهور باراک اوباما در سال ۲۰۱۲ دریافت کرد. در ۱۳ اکتبر سال ۲۰۱۶، خواننده افسانه‌ای در رشته ادبیات برنده جایزه نوبل ادبی شد و نخستین باری بود که این جایزه به یک موسیقیدان اهدا می‌شد. او نخستین آمریکایی بود که از زمان تونی موریسون – رمان نویس در سال ۱۹۹۳ – مفتخر به دریافت جایزه از آکادمی سوئد شد و به خاطر ایجاد عبارات جدید شاعرانه در چارچوب بهترین آهنگ سنتی آمریکایی مورد تمجید قرار گرفت.

دیلن در نوامبر سال ۲۰۱۷ با انتشار مجموعه‌ی شخصی دیگری به نام Trouble No More دوباره خبر ساز شد. در حدود آن زمان اعلام شد که استودیوی ضبط قدیمی اش در دهکده منهتن گرینویچ به عنوان ساختمانی آپارتمانی و مجلل بازگشایی شده‌ است و فقط اتاق زیرشیروانی آن با اجاره ماهانه ۱۲.۵۰۰ دلار در دسترس همه قرار گرفت. طولی نکشید که در اتاق باب دیلن در هتل معروف چلسی به قیمت ۱۰۰.۰۰۰ دلار فروخته شد!

در سال ۲۰۱۸، دیلن یکی از هنرمندانی بود که در آلبوم شش آهنگی EP Universal Love: Wedding Songs Reimagined، که مجموعه‌ای از آثار کلاسیک از دوره‌های مختلف بود، حضور داشت. دیلن در کنار آن، آهنگ‌های She’s Funny That Way را به عنوان He’s Funny That Way منتشر و بعدها مانند آهنگ‌های My Girl و And Then He Kissed Me که بسیار محبوب بودند را با همکاری دیگر هنرمندان ضبط کرد. آن سال، این ترانه سرای نمادین برند تجاری نوشیدنی را با نام Heaven’s Door Spirits راه‌اندازی کرد. در ماه اوت، شرکت Heaven Hill Distillery دادخواستی را در مورد ادعای نقض علامت تجاری علیه باب دیلن مطرح کرد.

زندگی شخصی

علاوه بر بایز، دیلن در مرحله‌ای از زندگی خود رابطه عاشقانه‌ای را با خواننده دیگری به نام ماویس استپل، اسطوره سبک گاسپل داشت و می‌خواست با او ازدواج کند، هر چند که این دو هیچ‌گاه سفر خود را با هم ادامه ندادند. دیلن و لاندز که در سال ۱۹۶۵ با هم ازدواج کردند و در سال ۱۹۷۷ از هم جدا شدند، چهار فرزند داشتند: جسی، آنا، سامویل و یاکوب، و جی کوب که آخری به خواننده اصلی گروه راک Wallflowers تبدیل شد. دیلن همچنین سرپرستی دختر لاندز، ماریا، را نیز پذیرفته بود.

وقتی که او روی موسیقی کار نمی‌کند، دیلن استعداد خود را به عنوان هنرمندی بصری آشکار می‌کند. نقاشی‌های او بر روی جلد آلبوم‌هایش، به ویژه آلبوم Self Portrait سال ۱۹۷۰ و Planet Waves در سال ۱۹۷۴ ظاهر شده‌اند، و چندین کتاب از نقاشی‌هایش را منتشر کرده و همچنین آثار هنری خود را در سراسر جهان به نمایش گذاشته ‌است.

منتظر شاهکار بعدی باشید.