در قسمت قبل که در اینجا میتوانید بخوانید به شناخت و بررسی انواع حالت‌های عکاسی در دوربین DSLR پرداختیم. در این مطلب به سراغ شناخت مثلث نوردهی و ایزو ISO میرویم. با مجله ما همراه باشید.
شناخت ایزو ISO
ISO اندازه حساس بودن سنسور دوربین شما به نور است. این اصطلاح از زمان عکاسی آنالوگ به کار گرفته شده است، که در آن فیلم با حساسیت‌های مختلف و بسته به شرایط عکاسی مورد استفاده قرار میگیرد. حساسیت ISO به صورت عددی از ISO 100 (حساسیت کم) تا ISO 6400 (حساسیت بالا) و بالاتر از آن نشان داده می‌شود و میزان نور مورد نیاز سنسور را برای داشتن یک عکس با نور مناسب را نشان میدهد.
در حساسیت کم، نور بیشتری نسبت به حساسیت‌های بالا، برای رسیدن به نور مناسب مورد نیاز است. برای درک این موضوع، بگذارید دو موقعیت متفاوت را بررسی میکنیم:
ایزو ISO پایین
در صورت عکاسی در فضای باز و در یک روز آفتابی، نور زیادی در محیط وجود دارد که میتواند در طول عکاسی به سنسور دوربین برسد، به این معنی که سنسور نیاز به حساسیت بالایی برای جذب نور ندارد. بنابراین، میتوانید از یک عدد ISO پایین مانند ISO 100 یا ۲۰۰ استفاده کنید. این به شما تصاویر با کیفیت بالا و نویز کم می دهد.
(عکس گرفته شده با ایزو ISO پایین (ISO100). در تصویر هیچ نویزی دیده نشده حتی در حالت زوم)
ایزو ISO بالا
برای عکاسی در نور کم، مانند فضاهای بسته و نیمه تاریک، نور چندانی برای رسیدن به سنسور دوربین شما وجود ندارد. در این حالت یک ایزوی بالا مانند ISO 3200، حساسیت سنسور را افزایش می دهد، به طوری که از کمترین مقدار نور استفاده میکند تا به شما عکسی با نور مناسب بدهد. این افرایش جساسیت سنسور با اتفاق ناخوشایندی همراه است و آن افزایش نویز در عکس شماست. نویز در مناطق تاریک/سایه‌دار عکس بیشتر خواهد بود.
(این عکس در هنگام غروب گرفته شده است. ایزو بر روی ۴۰۰۰ تنظیم شده است و همانطور که میبینید نویز در تصویر در حالت زوم،زیاد است.)
بنابراین بهتر است که ایزو را تا آنجا که ممکن است پایین نگه دارید، چون ایزو ISO پایین‌تر، مساوی است با نویز کمتر و کیفیت تصویر بالاتر. موقع عکاسی در فضای باز و در یک روز آفتابی، ISO200 را انتخاب کنید و ببینید نور عکس چطور خواهد شد. اگر هوا ابری باشد، بهتر است یک ISO بین ۴۰۰ تا ۸۰۰ را انتخاب کنید. اگر د۰ر خانه عکاسی میکنید، ISO را در حدود ۱۶۰۰ یا بالاتر در نظر بگیرید (این‌ها مقدارها تقریبی هستند).
امروزه اکثر دوربین‌های دیجیتال دارای یک عملکرد خودکار ISO هستند که در آن دوربین با توجه به میزان نوری که در آن عکاسی میکنید، ISO را تنظیم می کند و آن را تا حد ممکن کم میکند.
مثلث نوردهی
دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو ISO همه اضلاع تشکیل دهنده “مثلث نوردهی” هستند. این سه عامل یا مقدار نور ورودی به دوربین (دیافراگم، سرعت شاتر) یا مقدار نور مورد نیاز دوربین (ISO) را برای نور سنجی درست کنترل می‌کنند. بنابراین، آنها به هم مرتبط هستند، و درک ارتباط بین آنها برای تنظیم درست دوربین بسیار مهم است. تغییر در تنظیمات یک ضالع مثلث نوردهی، دو طرف دیگر را تحت تاثیر قرار میدهد. به عنوان مثال، این تنظیمات را در نظر بگیرید: سرعت شاتر ۱/۱۰، عدد دیافراگم f/8.0 و ایزو ISO 400 باشد. در حالت شما تصمیم میگرید که عمق میدان را کم کنید و عدد دیافراگم را روی f/4.0 قرار میدهید و به این ترتیب نور ورودی به دوربین را ۴ واحد افزایش میدهید. برای اینکه نورسنج دوربین را روی شاخص ۰ یا تعادل قرار دهید، میتوانید موارد زیر را انجام دهید:
- حالت ۱: سرعت شاتر را به اندازه چهار واحد کاهش دهید، یعنی ۱/۴۰ ثانیه.
- وضعیت ۲: کاهش ISO به اندازه ۴ واحد، یعنی ISO100.
- وضعیت ۳: ترکیبی از موارد فوق، سرعت شاتر به اندازه ۲ واحد ( ۱/۲۰ ثانیه) و کاهش ایزوISO به اندازه ۲ واحد (ISO200).
بنابراین درک اینکه سه ضلع مثلث نوردهی به هم مرتبط هستند و تغییر یک عامل نیازمند تغییر دو مورد دیگر نیز هست، عکاسی به حالت دستی (M) را برای شما امکان‌پذیر و راحت میکند.
در قمست بعد در مورد فکوس صحبت خواهیم کرد. با ما همراه باشید.