آیا قوانین مشخصه نژادی سبب کاهش دفعات گاز گرفتن سگ می‌شود؟

استنلی کورن، این بار به بررسی قوانین مشخصه نژادی برای گاز سگ می‌پردازد. کشورهای زیادی قوانین مشخصه نژادی را اجرا کردند و برخی هنوز اجرا می‌کنند. و برخی دیگر قوانین سفت و سخت تری را درباره حضور سگ در مناطق عمومی اجرا می‌کنند تا از این روش بتوانند افراد جامعه را از خطر گاز سگ حفظ کنند. استنلی کورن، پروفسور دپارتمان روان شناسی دانشگاه بریتیش کلمبیا و محقق و مولف در زمینه روان شناسی سگ‌ها است. استنلی کورن به ما می‌گوید که آیا می‌توان از طریق قوانین مشخصه نژادی ، دفعات گاز گرفتن سگ را کاهش داد؟ در ادامه با آراد مگ همراه باشید.  

قوانین سفت و سخت برای سگ‌ها

کار رسانه‌ها نسبتا همین است که اتفاقی را در ابعاد خیلی بزرگ نشان دهند، وقتی اتفاقی مبنی بر گاز گرفتن یک سگ رخ می‌دهد آن‌ها شدیدا به سگ حمله می‌کنند و خیلی زیاد هم به اغراق گویی می‌پردازند تا صدای آن به گوش همه برسد. این بزرگ نمایی معمولا به شهردار و یا قانون گذار منطقه فشار می‌آورد تا راه حلی برای “مشکل گاز سگ” پیدا و سریعا آن را اجرایی کند. به طور میانگین، خطر گاز سگ که مراقبت و درمان پزشکی را به همراه داشته باشد، حدود ۳ تا ۴ نفر در هر هزار نفر از جمعیت سالیانه تخمین زده شده است.

اِپیدمیولوژیست ها (مطالعه نحوه انتشار بیماری ها و عوامل بیماری زا، توزیع بیماری ها در زمان ها، مکان ها، نژادها یا فرهنگ های خاص) به ما می‌گویند که گاز گرفتگی سگ جزو ۱۲ آسیب غیرکشنده دنیا قرار دارد. این آسیب‌ها کمی نگران کننده هستند زیرا نیمی از قربانیان کودکان هستند.

راه‌ حلی ساده و موثر!

مطالعات زیادی وجود دارند که نشان می‌دهند احتمال حمله یک سگ بسته به نژاد آن سگ متفاوت است. داده‌ها نشان می‌دهند که در نژاد‌های مشخصی حتی امکان مرگ بر اثر گاز گرفتگی وجود دارد. به همین دلیل بسیاری از سیاستمداران تصمیم گرفته‌اند که مناسب‌ترین روش برای حل مشکل گاز مکرر سگ، ممنوعیت یا کنترل سفت و سخت برای نژادهایی است که ممکن است مهلک باشند.

در نگاه اول، به نظر می‌رسد که این راه‌ حلی ساده و موثر باشد، در حالی که سبب اختلاف نظر نسبت به قانون وضع شده بین صاحبان سگ‌ها می‌شود و احساس می‌کنند چنین قوانینی اغلب شامل سگ‌هایی که تربیت شده اند و رفتار خوبی دارند نمی‌شود و به غیر از اینکه به عنوان عضوی از یک نژاد خاص به دنیا آمده‌اند، هیچ جرم دیگری مرتکب نشده اند. از این رو، تلاش برای اعمال یا ادامه ممنوعیت پرورش نژادهای خاص سگ‌ها اغلب کانون بحث‌های داغ عمومی بوده و هست. به عنوان مثال، بحث بر سر قانون “رفتار سگ‌های خطرناک” در بریتانیا در سال ۱۹۹۱ به کانون گردابی سیاسی تبدیل شد.

 

قانون مشخصه نژادی

ماهیت دقیق قانون مشخصه نژادی – که برای ممنوعیت یا محدود کردن انواع خاصی از سگ‌ها طراحی شده‌ است، از یک محل به مکان دیگر فرق می‌کند. با این حال، بررسی مجموعه داده‌های موجود از اروپا، استرالیا و آمریکای شمالی، به نظر می‌رسد که چنین قانونی اغلب تاثیر مورد نظر را ندارد. این در حالی است که میزان آسیب ناشی از گاز گرفتگی سگ بسیار اندک است و یا اصلا وجود ندارد. استدلالی علمی که می‌تواند علت این تاثیرات را توضیح دهد ناشی از این واقعیت است که شایع‌ترین شکل قوانین مشخصه نژادی متمرکز بر رفتار سگ‌ها، زمانی است که سگ‌ها در مناطق عمومی هستند.

مقررات معمولا باید بگویند که سگ‌ها زمانی که در مناطق عمومی هستند به پوزه بند و قلاده و بند نگهدارنده نیاز دارند تا به راحتی بتوان مهارشان کرد. شاید این قوانین میزان گاز گرفتگی سگ‌ها در جامعه را کاهش دهد، اما بعید به نظر می‌رسد که مالکان سگ‌ها، حیوانات خانگی خود را در خانه و یا هر منطقه خصوصی دیگری با پوزه بند و قلاده و بند نگهدارنده نگه دارند. اگر گونه‌های خاصی از سگ‌ها ذاتا خطرناک هستند، در این صورت شدت و دفعات گاز گرفتگی (احتمالا شامل اعضای خانواده می‌شود) در خانه علاوه بر اینکه وجود خواهد داشت کاهش هم پیدا نخواهد کرد. در نتیجه گاز گرفتگی سگ نباید نسبت به محیط قانون گذاری شود.

مطالعات بیمارستان دانشگاه اُدِنسه

مطالعه ای جدید از سوی فین نیلسون، از دپارتمان علوم زیستی و محیط‌ زیست دانشگاه کارلستاد سوئد، داده‌های جالب و ارزشمندی را در زمینه کارایی قانون پرورش نژاد خاص ارائه می‌دهد که حول این موضوع و سایر مشکلات روش ‌شناختی در مطالعات قبلی می‌چرخد. داده‌های این مطالعه از بیمارستان دانشگاه اُدِنسه در اُدِنسه دانمارک جمع‌آوری شد. شهر اُدِنسه سومین شهر بزرگ دانمارک است و جمعیت آن برابر با ۱۸۸.۰۰۰ نفر است. این شهر یک بیمارستان با بخش اورژانس هم دارد.

به طور خاص در بخش اورژانس این بیمارستان، مطالعه و تحقیق بر روی تمامی موارد گاز سگ انجام شده است که در طول یک دوره ۱۳ ساله (بین ۱ ژانویه ۲۰۰۲ تا ۳۱ ژوئن ۲۰۱۵) بررسی شده اند. این زمان به این دلیل مهم است که در اواسط این دوره (در سال ۲۰۱۰) دانمارک قانونی تصویب کرد که به موجب آن پرورش، واردات و مالکیت جدید ۱۳ نژاد سگ ممنوع اعلام شد، ۱۳ نژادی که قانون گذاران آن‌ها را خطرناک اعلام کردند.

قانون مشخصه نژادی دانمارک

در مقایسه با دیگر مقررات مربوط به مشخصه نژاد سگ در سایر کشورها، قوانین دانمارک در شمار قوانین سختگیرانه قرار داشت.این قانون شامل حکم مرگ فوری علیه همه پیت بول تریرها و توساها در کشور بود. ۱۱ گونه باقیمانده شامل استفوردشایر تریر آمریکایی، ماستیف برزیلی، داگو آرژانتینو، بولداگ آمریکایی، بوربول، کانگال، آلابای، سگ قفقازی، تورنجک و سارپلانیناک هستند. این سگ‌ها همگی شامل حکم یوتنائیز می‌شدند و احکام سنگینی برای آنان وضع شد.

این سگ‌ها مجبور بودند با پوزه بند، قلاده و بند نگهدارنده در مکان‌های عمومی باشند. با در نظر گرفتن این که بسیاری از نژادهای سگ “خطرناک” از گردش خارج می‌شوند، باید انتظار می‌رفت که تاثیر فوری روی امنیت عمومی گذاشته باشد.

روش مطالعه

برای ارزیابی اثر بخشی این قانون، محققان ابتدا حوادثی را که در فضاهای خصوصی (مانند خانه صاحب سگ) و آن‌هایی که در مناطق عمومی رخ داده‌اند از هم جدا کردند. آن‌ها سپس از برخی آمار گرایش زمانی نسبتا پیچیده استفاده کردند تا ببینند آیا این ممنوعیت تاثیری بر گاز سگ دارد و گاز سگ به اندازه کافی شدید بوده که نیاز به مراقبت پزشکی بخش اورژانس داشته باشد یا نه. همانطور که قبلا اشاره کردم، هیچ انتظاری برای تاثیری گذاری قانون مشخصه نژاد بر میزان و شدت گاز سگ در محیط‌های خصوصی و خانگی وجود نداشت (تردید وجود دارد که هر گونه محدودیت یا کنترل اضافی در واقع فقط بر روی سگ‌های مورد نظر اعمال شود)، و تجزیه و تحلیل‌های آماری نشان داد که این مورد صادق است.

البته هدف قانون گذاران کاهش دفعات گاز گرفتن سگ در مناطق عمومی بود. در طول دوره زمانی مطالعه، ۸۷۴ گاز گرفتگی سگ پیدا شد که در مکان‌های عمومی رخ داده بودند و نیاز به درمان اورژانسی داشتند. هنگامی که محققان از نظر ریاضی، نمودار طول سال‌های قبل و بعد از معرفی قانون را تحلیل کردند، نتایج آن‌ها تنها برای طرفداران قوانین مشخصه نژادی ناامید کننده بود.

نتیجه

شما می‌توانید نتایج آن‌ها را در شکل زیر ببینید: نقطه قرمز رنگ زمانی که قانون مشخصه نژادی اعمال شد را نشان می‌دهد و خط سبز افقی یک تغییر صفر را نشان می‌دهد. افزایش گاز سگ توسط نقطه های بالاتر از خط سبز نمایش داده می‌شود، در حالی که کاهش پیش‌ بینی‌ شده در دفعات گاز سگ توسط نقاط زیر خط نمایش داده می‌شود. با نگاهی به این نمودار، می‌توانید ببینید که هیچ افت ناگهانی در میزان گاز سگ بعد از قانون وجود ندارد و حتی وقتی نتایج تا پنج سال بعد پی‌گیری می‌شوند، هنوز هیچ تغییر مهمی رخ نداده است. اما با این حال یک نتیجه ی مهم یه همراه داشت و آن بحرانی تر شدن اوضاع است.

محققان یافته‌های خود را به شکل زیر خلاصه می‌کنند:

براساس نتایج این مطالعه، هیچ اثر مثتبی از قانون اعمال شده نمی‌تواند بر تعداد کل گاز سگ مشاهده شود، در نتیجه، حمایت از مطالعات قبلی در کشورهای دیگر در واقع نشان دهنده ی فقدان شواهد برای قانون مشخصه نژادی است. مهم ترین نکته این است که در مقایسه با مطالعات دیگر، این مطالعه می‌تواند فقدان شواهد را با استفاده از روش‌های قوی‌تر نشان دهد، بنابراین تاکید بیشتر بر قوانین آینده در این حوزه این است که باید تمرکز خود را از روی قوانین مشخصه نژادی بردارند تا تعداد دفعات و ریسک گاز گرفتن سگ کمتر و کمتر شود.

شهین غمگسار
مترجم هستم. با واژه‌ها سروکار دارم. و گاهی می نویسم.