قهرمانان بی نام و نشان بسیاری در دنیای ما وجود دارند. برخی از این قهرمانان حیوان ها هستند. حیوانات درمانی دوستی خود را با ما با روش های مختلف نشان میدهند. مانند ایجاد فایده های بسیار در انواع امکانات، مدارس، خانه‌های سالمندان، بیمارستان و غیره. پس از اتفاقات ناخوشایند طبیعی و حتی تیراندازی ها در مدارس، سگ های درمانی به کودکان و بزرگترها کمک های بسیاری کردند تا با این آسیب ها کنار آیند.
سگهای درمانی تنها حیوانات خانگی معمولی نیستند و روابط سگ ها با بیماران برای آن‌ها و هم برای انسان‌ها مفید است. رایج‌ترین حیوانات درمانی، سگها و گربه ها هستند، اما فقط متخصصان پزشکی نیستند که می‌توانید با آن‌ها کار کنید – ماساژ درمانی، خوکها، و حتی پرندگان نیز وجود دارد که می توانند در امر درمان به شما کمک کنند! در این مقاله، بر روی نکاتی تمرکز خواهیم کرد که باید در مورد سگهای درمانی به طور خاص دانست. با آراد مگ همراه باشید.
تفاوت بین سگهای درمان و سگهای خدمات
بسیاری از مردم اصطلاح “حیوان درمانی” و “حیوان خدمات” را به جای یکدیگر استفاده می‌کنند. اما آن‌ها دو مقوله ی کاملا متفاوت هستند. وبسایت رسمی معلولین آمریکا (ADA) می‌گوید: “حیوانات خدماتی به عنوان سگ‌هایی تعریف می‌شوند که به صورت انفرادی برای انجام کار یا انجام وظایف برای کمک به افراد معلول آموزش داده می‌شوند. مثال‌هایی از چنین کاری یا وظایفی عبارتند از راهنمایی افرادی که کور هستند، افراد ناشنوا، هشدار دادن و محافظت از فردی که دچار حمله قلبی می‌شود، هشدار دادن و محافظت از فردی که مبتلا به اختلال استرس پس از حادثه در طی یک حمله عصبی (PTSD) است و یا انجام وظایفی دیگر.
سگهای خدماتی در واقع حیواناتی هستند که کار می‌کنند و صرفا حیوانات خانگی نیستند. سگ نسبت به کار یا وظیفه ای مشخص آموزش می بیند تا به طور مستقیم به فرد معلول کمک کند. سگ‌هایی که وظیفه آن‌ها فقط تامین آسایش و یا حمایت عاطفی است، در ردیف حیوانات زیر نظر سیستم (ADA) قرار نمی گیرند.
برخلاف حیوانات خدماتی، حیوانات درمانی از سوی سازمان (ADA) حمایت نمی‌شوند. به این معنا که ممکن است در برخی مکان‌های عمومی و یا در شرایط زندگی صاحب حیوان قوانین حیوانات رعایت نشود. سگهای درمانی مانند سگ های خدمات به شکل جدی آموزش نمی بینند و یا وظایفی چون سگ های خدمات را انجام نمی دهند. مسئولیت‌های اصلی آن‌ها این است که روند درمان روان‌شناختی و فیزیولوژیکی را برای بیماران عاری از استرس کنند در حالی که صرفا با حضور متخصص میزان استرس در بیماران افزایش می یابد. آن‌ها خلق و خوی خوب و شخصیتی آرام و راحت دارند. در حالی که سگهای خدمات قرار نیست با کسی جز مربی خود ارتباط برقرار کنند یا تحت‌تاثیر قرار بگیرند. بیماران برای تعامل با سگهای درمانی تشویق می‌شوند و این درحالی است که سگ فقط در حال انجام وظیفه خود هستند.
وظایف سگها در درمان
سگها به خاطر حساسیت‌های خود نسبت به احساسات انسانی به چنین حیوانات درمانی موثری تبدیل می شوند. ثابت شده است که سگها برای نشان دادن همدلی و همدردی خود با انسانهای غمگین و سرشار از استرس، چندین بار پوزه ی خود را به فرد می مالند و به شکل خفیفی ناله می کنند. سگهای درمان اغلب با جمعیت‌های آسیب‌پذیر مانند خانه‌های سالمندان، بیمارستان‌ها، و دانشگاه ها و مراکز آموزشی برای آرام کردن بیماران در تعامل هستند. سگها حتی به محل کار برده می‌شوند، جایی که باعث می‌شوند کارکنان استرس کمتر و بازدهی بیشتری داشته باشند. نقش آن‌ها در درمان توان‌بخشی جسمانی به کودکان مبتلا به ناتوانی‌های یادگیری، اعتماد بنفس خواندن با صدای بلند و بهبود مهارت‌های خواندن متفاوت است. برخی از آن‌ها به طور انحصاری در یک زمینه، مانند یک بخش خاص از بیمارستان کار می کنند.
سگها می‌توانند در همه ی گونه‌ها، شکل‌ها و اندازه‌ها در این وظایف استفاده شوند و همگی هدف مشترک دارند تا برای افراد معلول ذهنی و جسمی آرامش و همراهی فراهم کنند. آن‌ها نقش کلیدی در بازیابی و مدیریت استرس دارند به دلیل طبیعت عدم قضاوت و تمایل به تعامل با مردم بدون توجه به حالات فیزیکی یا احساسی آن‌ها نقش این عملکرد برای سگها پررنگ تر می شود.
همه ی سگها نمی تواند سگ درمانی باشند
با این حال، این بدین معنا نیست که همه ی سگ ها باید یک سگ درمانی باشند. سگهای درمانی باید از ملاقات با مردم در هر سنی و نوازش از سوی افراد خصوصا نوازش گوشها و دم لذت ببرند. آن‌ها باید رفتارهای پایه مانند راه رفتن با قلاده، نشستن و ماندن در کنار افراد را بدانند و با حرکات ناگهانی و پارس کردن و یا سر و صدا بیمار و یا دیگران را اذیت نکنند . هنگامی که یک سگ درمانی در اتاق است، می‌توانید هم چون حیوان خانگی آن را نوازش کنید، با او بازی کنید، بگذارید روی زانوی شما بنشیند، و به راحتی به او نگاه کنید و هر چیزی که باعث شود احساس راحتی و استرس کمتری بکنید.
ارزش سگهای درمانی
تنها حضور یک سگ درمانی، ذهن فرد را از تمام نگرانی‌ها، دردهای جسمی یا عاطفی و تشویش ها دور می‌کند. ثابت شده است که مراقبت از سگ، انسان را با فواید جسمی و روحی چندگانه روبرو می‌کند. زمانی که انسان حیوانی را به عنوان حیوان خانگی برمی گزیند، هورمون‌های سروتونین، پرولاکتین و اکسی‌توسین، که نقش سلامت رون را برعهده دارند، در مغز آزاد می‌شوند. درمان به کمک حیوانات اضطراب را کاهش می‌دهد تا بیماران به آرامش برسند، راحتی را فراهم می کنند، از تنهایی کاسته، تحریک ذهنی را افزایش می دهند و حالت شادی را در بیمار ایجاد می کند.
از نظر جسمی، حضور و تعامل با حیوانات درمانی می‌تواند به کاهش فشار خون کمک کند و تعداد داروهای مربوط را کاهش دهند، ناراحتی جسمی و یا درد را کاهش دهند، به مردم انگیزه دهند تا ورزش کنند و به کودکان مبتلا به اوتیسم در دپارتمان‌های زبان و تعامل اجتماعی کمک کنند.
جای تعجب نیست که در طول هفته های منتهی به آزمون های نهایی دانشگاه دانشجویان با سگ درمانی در محوطه دانشگاه راه می روند تا استرس آنان را کاهش دهند یا در بیمارستانی شلوغ سگها در حال پرسه زدن از این اتاق به آن اتاق هستند تا مطمئن شوند که بیماران راحت و آرام هستند. حضور و عشق بی‌چون و چرای آن‌ها عبارتند از: درمان، آرامش ، و تقویت روحیه.
