امروزه در سطح شهرهای بزرگ و کوچک شاهد شکل‌گیری پناهگاه حیوانات برای حیوانات بی‌سرپرست و سرگردان و یا ناخواسته و رها شده هستیم. و شهرداری‌ها هم مدتی است که طرح از بین بردن این حیوانات به‌ویژه سگ‌ها را در پیش‌گرفته‌اند. جدا از مسئله آسیب به چرخه طبیعت به سبب اتلاف سگ‌ها، در این نوشتار به این مهم و سؤال خواهیم پرداخت که استاندارهای تأسیس پناهگاه حیوانات و چهارچوب‌های آن چیست‌اند؟ و پناهگاه‌ها چطور باید با شهرداری‌ها در کنترل جمعیت حیوانات سرگردان و یا رهاشده همکاری کنند؟ آیا با توجه به باورهای عمومی و قوانین، ساخت پناهگاه بهتر است یا صرفاً حامی حیوانات بودن؟ حامی حیوانات به چه کسی اطلاق می‌شود؟ در این مقاله چندبخشی تلاش کردیم تصویری روشن و علمی از پناهگاه حیوانات و حامیان ارائه دهیم. در ادامه با آراد مگ همراه باشید.
RSPCA (انجمن سلطنتی جلوگیری از خشونت علیه حیوانات)
RSPCA یکی از قدیمی‌ترین سازمان‌های حمایت و رسیدگی به امور حیوانات در دنیا است. این انجمن که در سال ۱۸۲۴ تأسیس شد، قصد دارد تا با ترویج مهربانی نسبت به حیوانات از آزار و اذیت و خشونت علیه آنان جلوگیری کند. RSPCA موسسه‌ای خیریه است که به همراه بیش از ۱۱۰ پناهگاه و درمانگاه و همچنین دامپزشکی و بیمارستان‌های حیات‌وحش، امروزه به سازمانی بسیار بزرگ بدل شده است. بازرسان RSPCA (به تعداد ۳۲۳ بازرس) گزارش‌های مبنی بر خشونت و آزار و اذیت حیوانات را بررسی می‌کنند و در اغلب موارد از طریق مشاوره و دادن اطلاعات سعی در رفع چنین مشکلاتی دارند و در صورت لزوم، بر اساس قوانین بریتانیا افراد متخاطی تحت پیگرد قانونی قرار می‌گیرند. RSPCA، با حدود ۴۰۰ سازمان در ۸۰ کشور دنیا در ارتباط است و آنان را مورد حمایت و کمک خود قرار می‌دهد.
هدف دیگر از این نوشتار، مجموعه‌ای مهم از حوزه‌هایی است که هنگام ساخت پناهگاه حیوانات در نظر گرفته می‌شوند. این نوشتار بر این حقیقت تأکید می‌کند که ایجاد پناهگاه حیوانات ممکن است بهترین راه‌حل در هر موقعیت جغرافیایی و یا زمانی نباشد و پیشنهاد می‌دهد که از پروژه‌های جایگزین استفاده شود.
آیا ساخت پناهگاه برای حیوانات گزینه‌ی مناسبی است؟
نیازهای حیوانات
همه حیوانات باید فرآیندهای اصلی زندگی را انجام دهند و در نتیجه، نیازهای اساسی خواهند داشت. انسان‌ها و حیوانات این نیازهای نخستین را با هم به اشتراک می‌گذارند که می توان آن‌ها را به پنج بخش تقسیم کرد:
- نیاز فیزیولوژیکی – به عنوان مثال غذا و آب و دمای مناسب / رطوبت مناسب، هوا و شرایط نوری و غیره.
- نیاز اجتماعی – اولویت برای زندگی به شکل انفرادی، در پیوندهای دوتایی یا گروهی.
- نیازهای روانی – انگیزه مناسب و فعالیت برای جلوگیری از خستگی و ملالت.
- نیازهای محیطی – خانه، فضا و قلمروی مناسب.
- نیازهای رفتاری – به عنوان مثال خواب زمستانی، ساخت لانه و یا پنهان شدن در زیرزمین.
حیواناتِ در اسارت، همچون حیوانات خانگی و حیوانات در پناهگاه یا باغ‌وحش، کاملاً به انسان‌ها وابسته هستند و انسان‌ها باید شرایطی را فراهم کنند که نیازهای اولیه آن‌ها برآورده شود. بنابراین مهم است، هرکسی که مراقب از حیوانات را بر عهده می‌گیرد باید از نیازهای آن‌ها آگاهی داشته باشد.
رهایی‌های پنج‌گانه
RSPCA، بر این باور است که رفاه حیوانات باید بر اساس “رهایی‌های پنج‌گانه” و به شکل اساسی در نظر گرفته شود. این پنج آزادی اساس سیاست RSPCA در مورد رفاه حیوانات را شکل می‌دهند. “رهایی‌های پنج‌گانه” نخستین بار از سوی هیئت مشاوران مستقل دولت بریتانیا در مورد حیوانات دامی – انجمن سلامت و رفاه حیوانات دامی – مطرح شد و با این طرح، معیاری مفید برای رفاه حیوانات در پناهگاه‌ها ارائه کردند.
- رهایی از گرسنگی و تشنگی: با فراهم کردن دسترسی به آب تازه و رژیم غذایی متعادل که سلامتی و انرژی حیوانات را حفظ می‌کند.
- رهایی از درد، آسیب و بیماری: با پیش‌گیری یا تشخیص سریع و درمان آن.
- رهایی از ترس و اضطراب: با فراهم کردن شرایط مناسب و درمان که حیوانات را از رنج روحی دور می‌کند.
- رهایی از شرایط بد فیزیکی: با فراهم کردن محیطی مناسب ازجمله سرپناه و محل استراحت و خواب راحت برای حیوانات.
- رهایی از قیدوبندهای رفتاری: بیان رفتار عادی با فراهم کردن فضای کافی، امکانات مناسب و حفاظت از هرگونه حیوان.
بخش ۱: ساخت پناهگاه برای حیوانات گزینه‌ی مناسبی است؟
با اینکه بسیاری از سازمان‌ها پناهگاه حیوانات را به‌عنوان ضروری‌ترین نیاز جامعه خود می‌بینند، اما این موضوع همیشه صادق نیست. ساخت پناهگاه بسیار گران است و به برنامه‌ریزی و سازمان‌دهی زیادی نیاز دارند. علاوه بر این، ساخت پناهگاه به‌خودی‌خود مشکل کنترل جمعیت حیوانات بی‌سرپرست یا سرگردان و رها شده را در طولانی مدت حل نخواهد کرد. درواقع ممکن است آن را بدتر هم کند چون مسیری آسان را پیش روی صاحبان حیوانات خانگیء باز می‌کند تا حیوانات خود را به‌جای فکر کردن در مورد چگونگی سرپرستی و تأمین نیازهای آن‌ها، آن‌ها را بهپناهگاه منتقل کنند.
ممکن است در بررسی دقیق‌تر، ساختن پناهگاه حیوانات روشی مناسب نباشد و صرفاً نیاز باشد که به حیوانات کمک کنید.
قبل از اینکه تصمیم به ساخت پناهگاه بگیرید، باید از نیازهای منطقه‌ای که در آن حضور دارید آگاه باشید. به‌عنوان بخشی ازآنچه که می‌خواهید انجام دهید باید ارزیابی اولیه‌ای از وضعیت منطقه داشته باشید:
- پناهگاه‌های موجود در منطقه، ظرفیت آن‌ها و منطقه‌ای که در آن می‌خواهید خدمت کنید.
- تعداد حیواناتی که در منطقه نسبت به چند سال گذشته نیاز به کمک دارند و اینکه آیا می‌توان الگو یا روند مشخصی را در پیش گرفت و یا خیر.
- جایی که پناهگاه جدید می‌بایست در آنجا احداث شود.
- تخمین جمعیت سگ‌ها و گربه‌های بدون سرپرست و یا سرگردان در منطقه.
- برنامه‌های جمع‌آوری حیوانات بی‌سرپرست و سرگردان درگذشته، چطور و از سوی چه کسانی جمع‌آوری شدند.
- وضعیت مالی منطقه، به‌عنوان مثال، آیا قادر به تأمین بودجه پناهگاه حیوانات از کمک‌های مردمی یا بودجه ارگان‌های محلی هستید؟
- اگر قراردادی را در مورد حیوانات بی‌سرپرست و سرگردان ترتیب دادید آیا از نظر مالی عملی است یا خیر، و اگر برای چهره جامعه مفید و خوب باشد آیا امکان جمع‌آوری و یوتانایز حیوانات بی‌سرپرست و سرگردان وجود دارد یا خیر.
- نگرش و نگاه محلی‌ها نسبت به سگ‌ها و گربه‌ها چگونه است؟
مطالعه موردی ۱
زمانی که ساکنان شهری در شرق آسیا با بزرگ‌ترین تراکم جمعیت بشری در جهان، سازمانی حمایتی را برای حیوانات تأسیس کردند، مشکلات زیادی برای افراد درگیر در مجموعه به وجود آمد. کمبود فضا مسئله‌ای بسیار جدی برای هرکسی است که قصد ساخت پناهگاه برای حیوانات رها شده و سرگردان را دارد.
درگذشته تعدادی از گروه‌های نجات و حامی حیوانات اشتیاق و منابع مالی قابل‌توجهی را برای احداث پناهگاه‌ها خرج کردند، اما تعداد حیواناتی که از خانه بیرون رانده شده بودند افزایش یافت و در عرض چند هفته از پناهگاه‌ها سر درآوردند. در جامعه‌ای که جمع‌آوری کمک‌های مالی توسعه نیافته است، مسئله حیوانات بی‌سرپرست و سرگردان خیلی زود منجر به مشکلات مالی برای پناهگاه‌ها خواهد شد. این به‌نوبهخود منجر به افت شدید در استانداردهای درمانی و مراقبتی می‌شود. نرخ پایین نگهداری از حیوانات سرگردان در شهر باعث شده که بسیاری از حیوانات زندگی خود را در پناهگاه “بدون کشتار” بگذرانند که در تأمین غذای کافی، فضا، گرمایش و مراقبت‌های دامپزشکی موفق نبوده‌اند. در بسیاری از موارد، کارکنان پناهگاه و داوطلبان و حامیان در اثر شرایط موجود در پناهگاه‌ها دچار ضربه‌های روحی شدند. و فقدان آموزش به داوطلبان و حامیان از سوی پناهگاه‌ها هم مزید بر علت شد.
تربیت و آموزش داوطلبان و حامیان
پناهگاه جدید حیوانات بر ایجاد شبکه‌ای قوی مبنی بر تربیت و آموزش داوطلبان و حامیان اختصاصی متمرکز بوده تا سگ‌ها و گربه‌ها را به طور موقت به خانه‌هایشان ببرند. پناهگاه به نوبه خود توافق کرده است تا از حیوانات حمایت کند، تمامی هزینه‌های درمانی را پرداخت کند (اعم از واکسیناسیون و عقیم سازی) تا روزی که حیوانات خانه‌های همیشگی خود را پیدا کنند.
در سال نخست، این سازمان شبکه‌ای را با بیش از ۴۰ خانه تاسیس کرد و در سال دوم هدف خود را برای رسیدن به ۱۰۰ خانه بیشتر کرد و در سال دوم این اتفاق به حقیقت پیوست. این حیوانات از طریق اینترنت خانه‌های خود را پیدا می‌کنند و این شبکه پتانسیل پناه دادن به حیوانات بسیار بیشتری را نسبت به یک پناهگاه عادی دارد. این حیوانات همگی در شرایط مناسب صاحب خانه و سرپرست می‌شوند و این طرح مخارج کلی و هزینه‌های اجرایی کم‌تری نسبت به پناهگاه حیوانات دارد. این سازمان به موفقیتی شهری بدل شده است، در حالی که بسیاری از پروژه‌های مشابه شکست خورده اند.
مطالعه موردی ۲
بخش بین‌المللی RSPCA اغلب شکایاتی را از سازمان‌های مرتبط در مورد وضعیت ناخوشایند و نگران کننده حیوانات بدون سرپرست و سرگردان در شهرهای تحت پوشش خود دریافت می‌کند و مقررات شهرداری برای حیوانات سرگردان در شهرها نیز از همین دسته‌اند. در این موارد، توجه معمولا بر روی روش به دام انداختن حیواناتی متمرکز است که به دنبال روش‌های غیراصولی و با پایین‌ترین نرخ‌های اسکان سازی در پناهگاه‌های متعلق به شهرداری‌ها انجام می‌شود. بسیاری از گروه‌های حامی می‌خواهند پناهگاهی جدید برای رقابت با روش‌های غیراصولی پناهگاه‌های شهرداری‌ها بسازند. یکی از سازمان‌های سامان‌دهی حیوانات در اروپای شرقی تصمیم گرفت رویکردی جایگزین را در این زمنیه اتخاذ کند.
این گروه چهارچوب‌های قانونی حاکم بر حیوانات سرگردان را مورد مطالعه قرار داد و با مقامات محلی رایزنی کرد و آن‌ها را بر آن داشت تا شرایط پناهگاه‌های خود را بهبود بخشند. این گروه با توجه به اهمیت قانون و صحبت با مقامات توانست مسئولیت دولت محلی را متوجه اهمیت سامان‌دهی حیوانات در حوزه مراقبت از آن‌ها کند.
شهرداری‌ها قادر به تامین مراقبت‌های مناسب برای حیوانات خانگی که از سوی مالکان غیر مسئول رها شده‌اند، نیستند.
دامپزشکان واجد شرایط جایگزین مدیران اصلی پناهگاه‌ها
این سازمان مقامات محلی را متقاعد کرد تا دیداری با مقامات عالی برای بررسی روش‌های کنترل حیوانات بی‌سرپرست و سرگردان در بریتانیا ترتیب دهند. این دیدار مقامات را متقاعد کرد که شهرداری‌ها قادر به تامین مراقبت‌های مناسب برای حیوانات خانگی که از سوی مالکان غیر مسئول رها شده‌اند نیستند، همچنین بر فقدان پرسنل ماهر و آموزش دیده در پناهگاه‌های شهرداری‌ها تاکید کردند و اقدامات دیگری را که ممکن است بر کاهش میزان رها کردن آن‌ها اتخاذ شود، مورد تاکید قرار دادند.
پس از این دیدار، مقامات از بخش بین‌المللی RSPCA خواستار سامان‌دهی و جمع‌آوری و مدیریت پناهگاه حیوانات شدند. دو سال پس از آغاز همکاری با RSPCA ، مقامات محلی پناهگاهی جدید با استانداردها و مشخصات بین‌المللی برای حیوانات بدون سرپرست و سرگردان ساختند. دامپزشکان واجد شرایط جایگزین مدیران اصلی پناهگاه‌ها شدند تا به طور کامل به امور پناهگاه و حیوانات به شکل اصولی و علمی رسیدگی کنند.
آیا ساخت پناهگاه برای حیوانات گزینه‌ی مناسبی است ؟
- مشکلات سامان‌دهی حیوانات در منطقه کدامند؟ وضعیت را ارزیابی کنید
- حیوانات سرگردان چطور؟
- شهرداری‌های محلی روشی غیر اصولی و غیر انسانی در برابر حیوانات سرگردان و رها شده دارند.
- آیا فقدان ترویج سامان‌دهی و امنیت حال حیوانات در منطقه وجود دارد؟
مشکلات را ارزیابی کنید
- دیدگاه ساکنان محلی نسبت به حیوانات بی‌سرپرست و سرگردان و رها شده چیست؟
- دیدگاه کسب و کارهای محلی چیست؟
- دیدگاه شهرداری‌های محلی چیست؟
- چه قانون گذاری در محل و یا منطقه وجود دارد؟
- آیا در حال حاضر مرکز سامان‌دهی و امنیت حال حیوانات در محل یا منطقه وجود دارد؟ در صورت وجود، آیا امکان همکاری با آن مرکز وجود دارد؟
مشکلات مشترک
- سرمایه‌گذاری – جمع‌آوری کمک‌های مالی
- موقعیت پناهگاه – اجاره و اجازه احداث پناهگاه
- حمایت محلی – روابط و آگاهی ضعیف مردمی
- حامیان – جذب و حفظ آن‌ها
- کنترل بیماری‌ها – مراقبت دامپزشکی
- سیاست‌های مربوط به پناهگاه‌ها
- اختلاف‌ها و اعمال سلیقه‌های داخلی مجموعه
گزینه‌های جایگزین
- کلینیک عقیم‌سازی گربه‌ها
- طرح جاگذاری میکروچیپ
- طرح ثبت‌نام حیوانات
- آموزش
- برنامه آگاه‌ها سازی و افزایش آن
- همکاری با پناهگاه‌های موجود
- سامان‌دهی و مراقبت
بخش ۲: ایجاد سیاست‌هایی برای پناهگاه‌ها
تصمیمات و مقرراتی وجود دارند که باید پیش از شروع به ساخت پناهگاه از سوی سازمان و یا گروه اتخاذ شوند، این سیاست‌ها عواملی چون چه تعداد از حیوانات می‌توانند خانه داشته باشند و امکاناتی که در برنامه ساخت و ساز نیاز است را شکل خواهند داد.
مهم‌ترین تصمیمات و سیاست گذاری‌ها عبارتند از عقیم‌سازی، اسکان‌دهی و یوتانایز. درست است که همه این موضوعات برآمده از احساسات هستند، اما اختصاص زمان برای تنظیم سیاست‌های مشخص و اجرایی در این مسائل در همان ابتدا، تضمین می‌کند که پول هزینه شده در ایجاد پناهگاه‌ها هدر نرود و از هدف خود مبنی بر حمایت از حیوانات بی‌سرپرست و سرگردان و رها شده دور نشویم.
ایجاد سیاست‌ها کمک می‌کند تا کارهای پناهگاه هدایت شده باشند و به فعالیت‌های روزانه پناهگاه انسجام می‌بخشد. سیاست‌هایی که برای پناهگاه اعمال می‌شوند باید موقعیت مورد نظر سازمان را در مسائل خاص نشان دهند و منعکس کننده اصولی باشد که سازمان به آن اهمیت می‌دهد.
مزایای شکل گیری و اجرای سیاست‌های پناهگاه:
- چهارچوب، نگهداری و نظارت بر استانداردها
- تضمین تداوم مراقبت از حیوانات
- از سوتفاهم و سردرگمی کارکنان و حامیان جلوگیری می‌کند
- انطباق با قوانین مربوطه را تضمین می‌کند.
گزینه‌های جایگزین بسیاری را هم باید در زمان اجرای سیاست‌های توسعه دهنده، عقیم‌سازی، اسکان‌دهی و یوتانایز در نظر گرفت.
عقیم‌سازی
عقیم‌سازی حیوانات اگر چه برای اهداف کنترل جمعیت بسیار مطلوب است، اما هزینه‌های بسیاری را با خود به همراه دارد. پناهگاه قبل از تصمیم‌گیری در مورد سیاست‌های خود باید هزینه‌های عقیم‌سازی را نسبت به دیگر منافع ارزیابی کند. RSPCA، توصیه کرده است که همه حیوانات قبل از سامان‌دهی و یافتن سرپرست باید عقیم شوند.
RSPCA از عقیم‌سازی گربه‌های خانگی و سگ‌های خانگی و دیگر حیوانات خانگی به عنوان بخش مهمی از وظیفه صاحبان آن‌ها حمایت می‌کند.
گزینه ۱: عقیم نکردن حیوانات پناهگاه
این گزینه به مساله کنترل جمعیت کمکی نمی‌کند و می‌تواند منجر به حضور نسل دوم حیواناتی شود که در پناهگاه زندگی می‌کنند که به نوبه خود می‌تواند این مشکل را بدتر کند. عقیم نکردن حیوانات می‌تواند منجر به رفتارهای پرخاش‌گرانه میان حیوانات در پناهگاه شوند. در هر صورت، این گزینه برای پناهگاه ارزان‌تر تمام خواهد شد تا عقیم نکردن حیوانات.
گزینه ۲: عقیم‌سازی همه حیوانات قبل از یافتن سرپرست
با توجه به این گزینه، مهم است که هزینه را در نظر بگیرید – چه کسی هزینه‌ها را پرداخت خواهد کرد؟ با توجه به مبحث عقیم‌سازی و با توجه به اینکه این عمل برخلاف طبیعت آن‌هاست اما در این صورت حیوانات به راحتی صاحب سرپرست خواهند شد و هزینه‌های صورت گرفته هم بر عهده سرپرست جدید خواهد بود. با این حال، در این صورت است که حیوانات سالم خواهند بود و به کنترل جمعیت نیز کمک خواهد شد. همچنین ممکن است دامپزشک محلی مایل باشد این کار را با قیمت تمام شده و یا تخفیف انجام دهد.
روش ۳: عقیم‌سازی حیوانات نر
عقیم‌سازی حیوانات نر نسبت به ماده ارزان‌تر است چون جراحی مورد نظر برای نرها بسیار ساده‌تر است. عقیم‌سازی نرها به جلوگیری از بیماری‌ها، جنگیدن و فرار کردن کمک خواهد کرد.
روش ۴: عقیم‌سازی حیوانات ماده
این گزینه گران‌تر از عقیم‌سازی نرها است، با این حال، مزایای عقیم‌سازی ماده‌ها این است که خطر پیومترآ (عفونت رحم) را کاهش می‌دهد و ممکن است شانس یافتن سرپرست برای حیوان ماده را افزایش دهد.
اسکان‌دهی
سیاست اسکان‌دهی به طور مستقیم بر طول عمر حیوانات پناهگاه تاثیر خواهد گذاشت. در نتیجه، این سیاست تاثیر زیادی بر ظرفیت کلی پناهگاه دارد. با مشخص کردن معیارهای خاص برای پذیرندگان بالقوه حیوانات، تعداد خانه‌های قابل‌قبول برای اسکان‌دهی کاهش خواهد یافت. با این حال، مراقبت‌های دقیق در اسکان‌دهی می‌تواند احتمال تجربه ناخوشایند حیوانات بیچاره را کاهش دهد چه در بازگشت به پناهگاه و یا رها شدن.
در برنامه‌ریزی سیاست اسکان‌دهی باید موارد زیر را در نظر گرفت:
گزینه‌های زیر انتخابی هستند.
روش ۱:
اسکان‌دهی حیوانات فقط به خانه‌ها و معیارهای خاصی نیاز دارد (به عنوان مثال داشتن محوطه محصور). نادیده گرفتن این گزینه می‌تواند به طور بالقوه پناهگاه را به ناکارآمدترین مرتبه در نگهداری و مراقبت از حیوانات کاهش دهد و همچنین می‌تواند به عنوان نوعی تبعیض اجتماعی یا فرهنگی دیده شود.
روش ۲:
اسکان‌دهی حیوانات صرفا پس از بازدید از خانه جدید حیوان خانگی انجام می‌شود. بازدید خانگی به این دلیل است که آیا محیط پذیرنده برای حیوان خانگی مناسب است یا نه. با این حال، این کار تا حدی دشوار است و فرآیند اسکان‌دهی را به تاخیر می‌اندازد. همچنین برخی از فرهنگ‌ها، مفهوم بازدیدها را غیرقابل قبول می‌دانند، بنابراین باید در نظر بگیرید که آیا این امر برای جامعه مورد نظر مناسب هست یا خیر.
روش ۳:
اسکان‌دهی حیوانات برای افرادی انجام خواهد شد که توان پرداخت هزینه اسکان و نیازهای اساسی حیوان خانگی را دارند. هزینه‌های قبول حیوان خانگی سبب تامین بودجه برای پناهگاه می‌شود و همچنین نشان‌دهنده سطح تعهد از سوی فرد پذیرنده است. همچنین، اگر پذیرندگان بالقوه نمی‌توانند هزینه سرپرستی حیوان خانگی را پرداخت کنند، بعید است که بتوانند هزینه‌هایی مانند درمان‌های دامپزشکی و دیگر هزینه‌های او را در آینده پوشش دهند. با این حال، پرداخت هزینه سرپرستی حیوان خانگی تضمینی برای داشتن خانه‌ای خوب نیست. حیوانات می‌توانند باز گردند و پناهگاه‌ها نیز ممکن است همچون شرکتی تجاری دیده شوند. بسیاری از مردم در کشورهای مختلف ممکن است به دلیل هزینه‌های ناشی از سرپرستی حیوانات خانگی از انجام اینکار سرباز زنند و یا از نظر مالی برایشان دشوار باشد.
روش ۴:
اسکان‌دهی صرفا بعد از مصاحبه با پذیرندگان بالقوه انجام خواهد شد. این کار این امکان را فراهم می‌کند تا افراد ناشایست در پذیرش سرپرستی حیوانات خانگی شناسایی شوند و همچنین پناهگاه را قادر خواهد ساخت تا حیوانی با توجه به شرایط فرد پذیرنده در اختیار او قرار دهند. این مصاحبه همچنین فرصتی را برای تایید درک فرد پذیرنده از مالکیت حیوانات خانگی فراهم می‌آورد. با این حال، این فرآیند می‌تواند وقت گیر باشد.
تعیین چنین شرایط سختی در مورد اینکه چه کسی ممکن است حیوانی را به سرپرستی قبول کند، تعداد خانه‌های بالقوه را محدود خواهد کرد، اما در نهایت، سرپرست و مراقبت خوب در خانه‌ی جدید حیوان خانگی را تضمین خواهد کرد.
یوتانایز (مرگ آرام)
بدون شک یکی از سخت‌ترین تصمیمات در پناهگاه‌ها تصمیم‌گیری درباره شرایط جسمی و بحرانی حیوانی است که در پناهگاه حضور دارد. در برنامه‌ریزی برای قوانین یوتانایز ( در نظر گرفتن قانون در کشور مورد نظر نیز اهمیت دارد) باید مزایا و معایب موارد زیر را مد نظر قرار دهید.
روش ۱: سیاست بدون کشتار
این گزینه می‌تواند درد و رنج حیوانات بیمار یا آسیب‌دیده را طولانی‌تر کند و همچنین می‌تواند منجر به شیوع بیماری شود. پناهگاه می‌تواند به جایگاهی بلند مدت برای حیوانات تبدیل شود، و با وجود این که این امر ممکن است چهره خوبی را برای پناهگاه ایجاد کند، اما بسیاری از عموم مردم یوتانایز را بی‌رحمانه تلقی می‌کنند، در این بین یا باید بحران ازدیاد جمعیت را پذیرفت و یا باید به نحوی حیوان‌ها را از این چرخه جدا کنیم. اگر پناهگاهی به رفاه حیوانات متعهد باشد و هیچ سیاستی برای یوتانایز نداشته باشد، این گزینه عملی نیست. در کشورهایی که جمعیت حیوانات سرگردان یا خیابانی بسیار است، پناهگاه به سرعت شلوغ خواهد شد مگر اینکه ظرفیت پناهگاه را نادیده بگیریم و حیوانات از طریق مبارزه با یکدیگر یا بیماری جان خود را از دست دهند که این اتفاق بسیار بی‌رحمانه‌تر از یوتانایز از سوی دامپزشک است.
روش ۲: یوتانایز فقط برای حیوانات با بیماری‌های خاص و بدون درمان
این گزینه درد و رنج حیوانات بیمار را کاهش می‌دهد و همچنین شیوع بیماری را به حداقل می‌رساند. این کار منجر به جمعیتی سالم در پناهگاه خواهد شد و همچنین هزینه‌های دامپزشکی را کاهش خواهد داد.
روش ۳: یوتانایز برای حیواناتی که نمی‌توانند به سرپرستی گرفته شوند (به عنوان مثال، حیوانات پرخاشگر)
این اقدام می‌تواند پناهگاه را از منظر عمومی زیر سوال ببرد، با این حال، از فشار طولانی مدت جلوگیری می‌کند و همچنین فضای مناسب و اسکان‌دهی آسان‌تر حیوانات را ممکن می‌سازد. هم چنین مانع وجود حیوانات خطرناک یا حیواناتی با مشکلات بسیار در پناهگاه‌ها خواهد شد.
روش ۴: یوتانایز برای حیواناتی که برای مدتی طولانی در پناهگاه بودند
این امر احتمال افزایش جمعیت پناهگاه را کاهش می‌دهد و جمعیت باقی مانده سالم‌تر خواهند بود، زیرا خطر گسترش بیماری کم‌تر خواهد شد. با این حال، این کار می‌تواند چهره‌ی ناخوشایندی را برای پناهگاه ایجاد کند و همچنین به معنای هزینه‌های کم‌تر داروهای مراقبت و نگهداری و واکسینه کردن حیوانات خانگی باشد.
اگر پناهگاه می‌خواهد حداکثر میزان اسکان‌دهی در پناهگاه را تضمین کند و با وجود مشکلات بسیار بزرگی که در مورد حیوانات سرگردان و رها شده وجود دارد، ممکن است گاهی نیاز به یوتانایز حیوانات سالم باشد و باید این امر را پذیرفت. این تصمیم باید با ارزیابی احتمالات موجود برای هر حیوان انجام شود.
همه محدودیت‌های زمانی تنظیم شده باید در نظر گرفته شود:
- ظرفیت پناهگاه
- کارکنان و داوطلبان در زمانی که می‌توانند با هر یک از حیوانات سپری کنند باید اطمینان حاصل شود که این حیوانات اجتماعی شده‌اند و برای به سرپرستی پذیرفته شدن مناسب هستند.
- فشار جمعیت بر روی فضاهای اختصاصی به خاطر سگ‌های سرگردان یا رها شده.
- این که آیا حیوانات در لانه خود نگهداری می‌شوند یا در خانه‌های گروهی زندگی می‌کنند.
- توجه به قانون کشور درباره منع یوتانایز یا حداکثر استفاده با محدودیت زمانی.
RSPCA با کشتن حیوانات سرحال و سالم مخالف است. با این وجود، جامعه با اکراه بسیار قبول می‌کند که در شرایط خاص، یوتانایز ممکن است ضروری باشد، به ویژه در مورد حیوانات ناخواسته یا سرگردان که برای آن‌ها خانه‌های خوبی در دسترس نیست. هنگامی که سیاست‌ها و قوانین مورد توافق و اجرا قرار گیرند، باید مراقب اثربخشی آن‌ها بود. در هر حال رفاه حیوانات باید مورد توجه قرار بگیرد. حتی با بهترین نیات، پناهگاهی بیش از حد شلوغ و پر جمعیت می‌تواند باعث درد و رنج زیادی برای حیواناتی شود که بخاطر کمک به آن‌ها به اینجا آورده شده‌اند.
زمانی که سیاست‌های پناهگاه را ایجاد می‌کنید، این نکات باید در نظر گرفته شوند:
- هدف‌گذاری‌ها
- مزایا
- هزینه‌های مالی
- افکار عمومی
- اثربخشی
- کارکنان و حامیان
مهم است که عواقب این سیاست‌ها در پناهگاه به عنوان کل بر روی مسائلی مانند هزینه‌های مالی و افکار عمومی در نظر گرفته شود. پناهگاه حیوانات باید هزینه واقعی اجرای سیاست را در برابر سود دریافت شده ارزیابی کند.
