سال ها از زمان ارباب و رعیتی و مدیر و کارمندی سپری شده است. مدل مدیریتی مدرن تمام ساختارهای قبلی را شکسته و با رویکردی تساوی خواهانه، شکل سیستم های مدیریت را تغییر داد.
فرهنگ موفقیت در چنین سیستم مدیریتی جایگاه بهتری داشته و کل تیم به شکل یک پیکان پیش می روند. در حالی که در سیستم قبلی مدیریت، مدیر در راس تنها بوده و دیگر اعضای تیم به جهت های مختلفی میل داشتند. این چیزی ست که در راه اندازی استارت آپ نیز نقش اساسی ایفا می کند و کسب و کارهای امروزی بدون رعایت قوانین مدیریت جدید، نمی توانند مدت زمان زیادی نفس بکشند.
قوانین مدیریت مدرن شرایطی را فراهم می آورد که سیستم کلی سازمان ها (فارغ از اندازه و نوع فعالیت) به شکل همگرا پیش رفته و تمامی اعضا از مشاغل ریز و درشت خود احساس رضایت کامل دارند. تغییر تفکر در جهان و به طبع آن تغییر ساختاری مدل های کسب و کار و سمت و سوی اقتصاد، به این منجر می شود که با نگاهی جامع تر و هدفمندتر به پیش بنگریم.
در اینجا به برخی از ساختارهایی که مدیریت مدرن از آن ها بهره می گیرد، می پردازیم:
ساختار مدیریت مدرن
پذیرش، فروتنی و قاطعیت
در شکل مدیریت مدرن، مدیران موفق در پذیرش عقاید، نظرات و ایده های کارمندان خود با گشاده دستی برخورد می کنند. در این ساختار فروتنی نقش کلی ایفا می کند. چنین مدیرانی به جای اشتیاق برای مجیزگویی اطرافیان، علاقه مند به دریافت نظرات سازنده هستند. این نوع مدیران در تصمیم گیری قاطع هستند، اما پیش از تصمیم گیری خود به چیزی که دیگر اعضا می بیننند و متذکر می شوند نیز اهمیت می دهند.
در این سیستم مدیران موفق در امتیاز بندی به کارمندان خود، خلاقیت و ایده پردازی های سازنده را با نمره ای بالاتر لحاظ می کنند. به واقع چیزی که در اینجا اهمیت دارد، به هیچ وجه سیستم برداری داری قدیمی و اطاعت محض و بی چون و چرا نیست؛ بلکه ارزش ها به سمت خلق فرصت های تازه و ارائه دادن ایده های تاثیرگذار چرخیده است.
حضور مدیر در مرکز تیم به جای نوک قله
در سیستم مدیریت سنتی، مدیر یا همان رئیس تیم را در نوک قله می بینیم. یعنی جایی که چتر مدیریتی وی بر دیگر اعضا می شود. اما در فرم مدیریت مدرن، شخص مدیر درست در میان اعضای تیم قرار دارد و در قالب یک تیم به فعالیت می پردازد. این مدیر با حضور در میان اعضا از دغدغه ها، مشکلات، نقاط ضعف و قوت و به طور کلی هر آن چه در فرآیند سیستم جاری ست، اطلاع دقیق داد.
متاسفانه در سیستم مدیریت سنتی قرار گرفتن در میان اعضای تیم به نوعی پایین آوردن یا کاسته شدن از منزلت و جایگاه مدیریت انگاشته می شد. اما در شرایط فعلی و دنیای جدید، مدیر با حضور در میان اعضا در واقع به جایگاه خویش اعتبار بیشتری بخشیده و به جای حکومت بر دایره ی بوروکراسی به قلب ها و ذهن کارمندن حکومت می کند. حضور مدیر در میان اعضا به آن ها قوت قلب بخشیده و هر یک از اعضای تیم بیشترین تلاش خود را برای به حداکثر رساندن بازدهی انجام خواهد داد.
قبول مسئولیت کل تیم
در سیستم مدیریت سنتی، هر اشتباهی در هر بخش از سازمان متوجه کارکنان بود. در صورتی که مدیریت مدرن مثل یک سرمربی تیم فوتبال، مسئولیت کل تیم را پذیرفته است. مدل ارباب و رعیتی در این سیستم خط خورده و مدیر با وجودی که در رفع آن ها قاطعیت به خرج داده، به عنوان رهبر مسئولیت اشتباهات تیم را می پذیرد.
بازخورد
در مدیریت مدرن بازخورد نقش اساسی دارد. این بازخورد از کنش های میان کارکنان و یا چیزی که در ارتباط با مشتریان بیرونی وجود دارد، در جریان است. مدیر موفق در سیستم مدیریت مدرن، تمامی بازخوردها را دریافت کرده و آن ها را مورد آنالیز و بررسی قرار می دهد. باید دید با هر نوع تصمیم گیری چه نتایجی به بار آمده است. پافشاری روی الگوهای تکراری و تعصب ناشی از خودمحوری، در دراز مدت می تواند به نارضایتی داخلی و از دست دادن مشتریان منجر شود.
با دریافت بازخوردها و بررسی آن ها، هر الگویی قابل تغییر است و پذیرش لزوم تغییرات؛ یک سازمان را همیشه زنده و پویا نگاه می دارد.
در میان گذاشتن نتایج با اعضا
در سیستم قبلی موفقیت ها، شکست ها، امتیازات و غیره راز سر به مهری بود که پشت در بسته ی اتاق مدیریت می ماند. اما در مدل امروزی مدیر تمامی مسائل (البته به جز رازها و اسرار ناگفتنی شرکت) مربوط به موفقیت ها، شکست ها و چالش هایی که شرکت با آن ها روبروست و دست و پنجه نرم می کند را با اعضای تیم خود در میان می گذارد. در این مدل کارکنان با اطلاع از شرایط فعلی سازمان، رفتاری متناسب با آن داشته و در واقع در نهایت با شریک دانستن خود در این شرایط به سمت رفع یا بهبود و ارتقای آن قدم برمی دارند.
این درست به مانند آن است که به هر یک از اعضای شرکت سهام داده باشیم. با به اشتراک گذاشتن چیزی که در جریان است، به اعضای تیم یک کد اشتراک داده ایم که بابت آن احساس مسئولیت بیشتری می کنند.
تقسیم وظایف
تقسیم وظایف به این معناست که این مدیران می پذیرند که تنها خود آن ها نیستند که باید تمام کارهای مهم و ارزشمند را به انجام برسانند. حتی آن ها می پذیرند که برخی از کارمندان آن ها دانش بیشتری داشته و قادر هستند با کیفیت بالاتری به انجام کاری بپردازند. این به هیچ وجه به معنای نقض مدیریت، اقتدار و یا استقلال مدیر مجموعه نیست. بلکه ثابت می کند که روح مدیریت می تواند کاملا سیال بوده و در شکل نظارتی و سرپرستی، برای هدف بزرگ موفقیت کل مجموعه انعطاف پذیر باشد.
رهبری به جای مدیریت
در نهایت سیستم مدیریت مدرن، مدیر را از صندلی تاج دار خود بلند کرده و او را در قالب یک رهبر می نشاند. یک رهبر همیشه دوست داشتنی تر است و بارها بهتر همراهی می شود. در حالی که قالب خالی مدیر، با اطاعت همراه با کمی ترس و احتیاط همراه است. رهبر احترامی توأم با ستایش از همراهان خود دریافت می کند و اطاعت کردن از خط دهی هایش با اطمینان قلبی و با احساسی مثبت انجام می شود. اعضای تیم برای انجام دستور العمل های رهبر تمام تلاش خود را به کار می گیرند؛ در حالی که ممکن است اطاعت دستورهای یک مدیر خشک و بدون انعطاف با هزار نقص و کم کاری توأم گردد.
