قبلا تفاوت‌هایی میان سگ های درمانی و سگ های خدمات داشتیم. اما حالا پرسش‌هایی در مورد سگ های پشتیبان عاطفی نیز وجود دارد. در مورد این سه کار حیوانات سردرگمی و ابهام‌های زیادی هست. در حقیقت، هر کدام وظایف خاصی انجام می‌دهند. باز اغلب این سه اصطلاح به جای یکدیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. در حالی که این سه نوع سگ دارای ویژگی‌های مشابهی هستند. اینجا مشخص می کنیم که آن‌ها چطور به نیازهای متفاوت پاسخ می‌دهند. با آراد مگ همراه باشید.
حیوانات پشتیبان عاطفی چه می کنند؟
حمایت عاطفی حیوانات، یا ESAها، برای افراد خاص با مشکلات روانی، مزایای درمانی فراهم می کنند. مشکلاتی چون اضطراب، هراس‌ها و یا اختلال استرس پس از حادثه. راهای پزشکی نیاز به مجوز دارند. حیوان پشتیبان عاطفی هم باید از سوی متخصص سلامت روانی دارای مجوز تجویز باشد. برای دریافت ESA، باید مشخص شود که شرایط ذهنی بیمار غیرفعال شده است. و حداقل یکی از جنبه های زندگی آن‌ها را مختل کرده است.
برای این بیماران، سگ های پشتیبان عاطفی نقش مهمی را بازی می‌کنند. این اهمیت در نحوه برخورد بیماران با چالش‌های مختل شده‌ی خود هستند. برخلاف سگ های خدمات، سگ های پشتیبان عاطفی برای انجام وظایف خاص آموزش ندیده اند. مانند فشار دادن دکمه‌ی هشدار زمانی که احساس می‌کنند قند خون بیمار دیابتی به طور خطرناکی پایین است. ESA ها در راستای هدفی ساده و در عین حال بسیار مهم خدمت می‌کنند. تامین آسایش برای صاحبان خود. سگ بسته بماند تا همیشه برای نوازش و بغل در دسترس بیمار باشد یا خیلی راحت کنار بیمار بماند تا همراه او باشد. فرقی نمی‌کند. آن‌ها حمایت عاطفی ارزشمندی به همراه دارند. و نیازی به آموزش ویژه برای این ماموریت ندارند.
هم‌چون سگ های خدمات، سگ های پشتیبان عاطفی می توانند صاحبان خود را در خطوط هوایی همراهی کنند. و صلاحیت زندگی با صاحب، بدون توجه به سیاست‌ها و قوانین حیوانات خانگی را دارند. با این حال، سیاست‌های حیوانات خانگی در مکان‌های عمومی شامل ESAها نمی‌شود.
سگ های خدمات چه می‌کنند؟
برخلاف سگ های پشتیبان عاطفی، سگ های خدمات حیوان خانگی محسوب نمی‌شوند. و به آموزش‌های خاص مربوط به معلولیت نیاز دارند تا نقش خود را به خوبی ایفا کنند. این نقش‌ها شامل رهبری فردی کم بیا، و آوردن، گرفتن و بردن آیتم‌ها برای افراد با تحرک محدود است. یا عوعو کردن برای هشدار به دیگران در وضعیت اضطراری است. اگر چه ممکن است این سگ ها حمایت عاطفی از صاحب خود را با یک همراهی ساده، وفاداری و نجات انجام دهند اما این‌ها اهداف سگ خدمات نیست.
سگ های خدمات باید یک تا دو سال آموزش ببینند. تا حداقل یک کار خاص را قبل از اینکه بتوانند به عنوان سگ های خدمات تایید شوند، انجام دهند. آموزش می‌تواند توسط صاحب سگ انجام شود. اما آموزش حرفه‌ای به شدت برای این سگها لازم است. برای اینکه یک سگ خدماتی در هر کدام از استانداردهای تعریف شده برای معلولیت های حرکتی در نظر گرفته شود، صاحب سگ باید دارای معلولیت‌هایی باشد که زندگی او را مختل کرده باشد. سگ باید برای تشخیص و واکنش به این معلولیت با انجام کار یا وظیفه آموزش ببیند. و رفتار سگ نباید سبب ایجاد اختلال در جامعه شود.
از نظر مردم، سگ های خدمات تنها یک کمک‌رسان هستند که حق قانونی برای بازدید از مکان‌های عمومی با صاحبان را دارند. و این بدون توجه به سیاست‌های حیوانات خانگی را است. مانند “ESA”، سگ های خدمات نیز می‌توانند صاحبان خود را در سفرهای هوایی همراهی کنند و با آن‌ها زندگی کنند. در این صورت مدارک لازم صاحب حیوان ضروری است.
سگ های درمانی چه می‌کنند؟
سگ های درمان شبیه ESAها هستند. و فواید درمانی و روانی را با اجازه دادن به دیگران برای نوازش، بغل، و نگه داری از آن‌ها فراهم می‌کنند. با این حال، بزرگ‌ترین تفاوت در نوع وظایف این سگها است. سگ های درمانی این خدمات را برای افراد بسیاری ارائه می‌دهند.
گاهی اوقات یک سگ درمانی می تواند یکی از ساکنان دائمی یک موسسه با تعداد زیادی از بیماران و یا بازدیدکننده باشد. مانند آسایشگاه، ساختمان توان‌بخشی فیزیکی، یا کلینیک روانشناسی. برخی از سگ های درمانی نیز مرتبا از خدمات مراقبهای روزانه، مدارس، خانه‌های توان‌بخشی و بیمارستان‌ها بازدید می‌کنند.
سگ های درمان نسبت به توجهی که از بیماران دریافت می‌کنند رفتاری دوستانه و راحت دارند. و واکنش مثبتی نشان می‌دهند. آموزش‌های جامع آن‌ها را برای تحمل دامنه وسیعی از تعاملات، در محیط‌های مختلف آماده و تشویق می‌کند. این آموزش‌ها آن‌ها را به عنوان یک حیوان درمانی معرفی می‌کند. اما این برچسب، سگ های درمانی را از سیاست‌ها و قوانین حیوانات خانگی در هواپیماها، مکان‌های عمومی، و اهداف خانگی محروم نمی‌کند.
مهم‌ترین کار یک سگ درمانی به اشتراک گذاشتن عشق و همراهی منحصربفرد خود است. نسبت به هر کسی که به این عشق و همراهی نیاز دارد.
